Welkom beste lezer!


Welkom beste lezer!
Misschien heeft het lezen van deze blog je interesse gewekt? Tenslotte raakt dit onderwerp -hoe beangstigend ook- ons allemaal. Als je mij je email-adres geeft, zal ik je op de mailinglist plaatsen, zodat je automatisch een email van mij krijgt bij het verschijnen van een nieuw bericht. Met hetzelfde gemak kun je dat op dezelfde wijze natuurlijk weer ongedaan maken.
Stuur je email naar onderstaand adres en de rest volgt vanzelf.
hvogelaarster@gmail.com

woensdag 29 december 2010

Feestagen! Leuk, maar veel prikkels.

De kerstdagen liggen achter ons, rest nu nog de jaarwisseling. In het gehele verpleeghuis is erg veel aandacht geschonken aan versiering en "good-feeling" activiteiten. En dat begon al eind november met de sinterklaasperiode. Prachtige poppen en veel verlichte objecten. Erg sfeervol.
Op 5 december was er op de afdeling een pakjesmiddag georganiseerd, met voor iedereen een cadeautje, door 2 Pieten uitgedeeld. Grote hilariteit natuurlijk, en erg gezellig met lekkere dingen.

Direct na pakjesavond begonnen de voorbereidingen voor Kerstmis. Met veel fantasie waren de huiskamers en de gangen opgevrolijkt met winterse kerstversiering, en elke huiskamer kreeg een eigen kerstboom. Voor Riet was dit een leuke tijd, want ze mocht op haar manier mee helpen met het aanbrengen van de versiering. Ze zei er nooit veel van, maar desgevraagd wees ze trots op de mooie bomen met de prachtige ballen.
Er is door DrieMaasStede van alles uit de kast gehaald om een fijne kerstsfeer te creëren.
Op de avonden van 13, 14 en 15 december was er voor bewoners en familie een grandioze kerstshow, traditiegetrouw verzorgd door een flinke groep eigen personeel. De prachtige grote zaal (tevens restaurant) zat iedere avond bomvol.
Op donderdagavond 23 december was er een heus kerstconcert door een harmonieorkest uit Maassluis. De zaal zat weer bomvol, en de sfeer was geweldig.
Op vrijdagavond 24 december was er een kerkdienst met medewerking van een jongens- en meisjeskoor uit Rotterdam. En ook nu werd er weer volop meegezongen.

De kerstdagen zelf stonden in het teken van de diners met familieleden. Deels in het restaurant, deels op de afdelingen zelf. Voor de bewoners zelf is zo'n gezamenlijk diner best gezellig, al geeft het organiseren van zo iets wel behoorlijk wat opwinding. Besloten was om -uit praktische overweging- 2 huiskamers samen te voegen, en in 1 huiskamer de tafels te dekken, en in de andere de banken en zitjes te groeperen. 
Voor Riet was al die drukte te veel. Ik was er een uur van tevoren om wat hand- en spandiensten te verlenen, maar ik had mijn handen vol aan een hevig huilende Riet, die zich door niemand liet troosten. Hevig snikkend heeft ze zich een paar happen laten voeren, maar ze had er duidelijk geen trek in. Gelukkig klaarde de lucht wat op en kon ze het toetje zelf eten.
Toen we na het diner verhuisden naar de andere huiskamer, en daar gezellige muziek en hapjes en drankjes kregen, kon ze weer genieten van haar omgeving en meedoen met zang en dans.

Het diner op 2e kerstdag ging volgens zeggen stukken beter. Ik was er niet bij, maar ik geloof het direct. Voor mij waren deze kerstdagen bijzonder enerverend: 2e kerstdag was ik gast bij Jos en Kirsten. Na een schitterende, stevige wandeling in de besneeuwde duinen zijn we gedrieën de keuken ingedoken om het diner klaar te maken. Best gezellig!
De vorige dag kreeg ik -na mijn bezoek aan Riet- onverwachte gasten: Martijn en zijn vriendin Mirjam. Natuurlijk had ik de dagen ervoor snel wat aan kaarsen en kerstversiering gedaan, want het zag er wel heel erg kaal uit dit jaar. We hebben er een gezellige avond van gemaakt.

De blik is nu weer op Riet gericht: vanochtend werd ik door Miranda (de zorgcoördinator van Riet) gebeld, dat in overleg met de dokter en de psycholoog besloten was de medicatie (antidepressivum)  iets te verhogen, om Riet iets stabieler te krijgen. We moeten even het resultaat afwachten.
Vrijdagmiddag wordt het oude jaar muzikaal uitgeluid met een gezellige middag met een eenmansorkest. Altijd leuk, want er wordt dan volop meegezongen en gedanst.
Zaterdagmiddag (1 januari) is er op de afdeling nieuwjaarsbijeenkomst met een hapje en een drankje. En zondagmiddag gaan Riet en ik op nieuwjaarsvisite bij Magdalena en haar gezin.

En zo gaan we naadloos verder in 2011. Lezer, maak er iets van!
    

dinsdag 7 december 2010

JIJ HEBT MIJ WEGGESTOPT

In mijn vorig bericht vertelde ik, dat Riet als proef een tijdje overdag op een andere afdeling zou verblijven, om te kijken, of deze 'actievere' mensen haar konden stimuleren tot een beter gevoel van welbehagen. Deze proef heeft slechts 5 dagen geduurd: de graad van activiteit lag duidelijk te hoog voor Riet, ze werd er erg onrustig van.
We zijn weer terug bij af, ze klaagt weer over de mensen om haar heen en over het feit, dat ze de hele dag niets te doen heeft. Let wel: dit is zo in haar belevingswereld. Bij mijn dagelijkse bezoekjes informeer (en constateer) ik regelmatig, dat er allerlei activiteiten plaats vinden, zoals bakken en koken, tekenen en schilderen, muziek, wandelen. Ja, het tempo wordt bepaald door de rolstoelgangers, en dat is wat bij Riet blijft 'hangen'.
De afgelopen week is heftig geweest: vanwege een maag-darmvirus (buikgriep) was de afdeling gesloten: de zieken waren in quarantaine, de rest mocht niet van de afdeling af om verdere besmetting te voorkomen. Bezoek werd afgeraden.
Voor Riet was dit vervelend, want activiteiten die elders in het gebouw plaats vinden, gingen haar neus voorbij. Dus geen beautysalon en kapper, geen schilderen, geen restaurantbezoek. Ook op de afdeling was de regelmaat van activiteiten verstoord.
Gelukkig wordt de situatie weer wat beter; afgelopen zondagmiddag hebben we met alle bewoners (verdeeld over 2 huiskamers) pakjesmiddag kunnen vieren met 2 Zwarte Pieten. Het was er best gezellig, want er werd veel gezongen en gelachen. En voor iedereen was er een pakje met een lekker geurtje en een shampoo.
Binnenkort zal de situatie op de afdeling wel weer normaal zijn, en zal iedereen zich weer vrij kunnen bewegen.


Riet heeft op dit moment een heel vervelend probleem: zij is heel boos op mij. "JIJ HEBT MIJ WEGGESTOPT" zegt ze al een paar dagen regelmatig tegen mij. Zoals altijd is ze blij als ik kom; ze wil dan zo gauw mogelijk weg van de afdeling. Samen met mij ergens naar toe, geeft niet waar naar toe. En als ik aangeef, dat ik weer weg ga, klampt ze zich aan me vast om mee te kunnen. Triest.
Maar nu is ze echt boos, want ze verwijt mij, dat ik niet eerlijk ben, en dat ik haar daar heb gedropt om zelf lekker overal naar toe te kunnen gaan. Ja, nu kan ze de woorden vinden. Het lijkt wel, of ze wekenlang heeft zitten broeden om mij dit te kunnen vertellen. 
Ik moet dit nu al een week lang over me heen laten komen; ze raakt het niet kwijt, en niemand kan haar hiermee helpen. Ze wil van mij weten waarom ik haar heb weggestopt, en ik kan haar geen (voor haar acceptabel) antwoord geven. Triest.


Ik heb deze situatie met deskundigen besproken: het wordt gezien als een normaal verschijnsel, dat na zekere tijd verdwijnt. Het heeft vooral te maken met het gewenningsproces; degene die het meest nabij staat, moet het doorgaans ontgelden. Het zal allemaal wel, maar ik voel mij zeer ongemakkelijk in deze situatie......   
Ik troost me maar met de gedachte, dat we binnenkort weer samen naar buiten kunnen; dat geeft de broodnodige afleiding. Voor Riet, voor mij.


Ik tracht mijn hoofd boven water te houden met wandelen. Vorige week met Cora in de Broekpolder, en gisteren met Karina in de Holiërhoekse polder. Dus beide wandelingen dicht bij huis, vanwege het minder goede weer. 


Ik hoop de volgende keer wat leuke dingen te kunnen vertellen.

vrijdag 19 november 2010

Het grijze gebied: verzorging of verpleging?

De vorige keer vertelde ik iets over het grijze gebied tussen verzorging en verpleging. Doordat Riet last heeft van aanzienlijke apraxie, zijn bepaalde handelingen voor haar lastig tot onmogelijk.
In Wikipedia wordt apraxie alsvolgt omschreven:
<Apraxie is het onvermogen om complexe handelingen uit te voeren.(....)
In sommige gevallen kan de patiënt een complexe handeling wel imiteren nadat hij deze gezien heeft, maar kan vervolgens deze niet op commando uitvoeren op een later tijdstip. Een andere mogelijkheid is dat de patiënt onbewuste handelingen wél kan uitvoeren, maar bewúst ingezette bewegingen niet. Verstoorde articulatie komt vaak voor bij apraxie.>

Daarnaast heeft Riet behoorlijk last van afasie, waardoor ze vaak niet begrepen wordt.
Wikipedia zegt: <Afasie is een taalstoornis.(....) Wanneer mensen communiceren, gebeurt dit meestal door middel van taal. Praten, het vinden van de juiste woorden, begrijpen, lezen, schrijven en gebaren maken zijn onderdelen van taalgebruik. Wanneer als gevolg van hersenletsel één of meer onderdelen van het taalgebruik niet meer goed functioneren, noemt men dat afasie. De persoon kan de taal niet -goed- meer gebruiken.(....) Afasie is een taalstoornis. Geen twee mensen met afasie zijn precies gelijk - afasie is bij iedereen anders. De ernst en omvang van de afasie zijn onder andere afhankelijk van de plaats en de ernst van het hersenletsel, het vroegere taalvermogen en iemands persoonlijkheid. Sommige mensen met afasie kunnen wel goed taal begrijpen, maar hebben moeite met het vinden van de juiste woorden of met de zinsopbouw. (....)>

Ik haal deze begrippen er toch maar bij, zodat voor ieder duidelijk is, in welke lastige spagaat Riet zich bevindt. Voor de zorgverleners erg lastig, vooral als de tijd ontbreekt om te begrijpen wat Riet bedoelt......

Vanochtend had ik een gesprek met Miranda, de zorgcoördinator van Riet, en de dokter. Omdat al een tijdje duidelijk is, dat Riet niet lekker in haar vel zit, is de afdeling aan het uitzoeken wat voor Riet de beste manier van leven is. Gebleken is, dat Riet problemen heeft met de immobiliteit en het niveau van de meeste bewoners van haar afdeling.
De afdeling De Kameel, waar ze nu verblijft, is een verpleegafdeling. De meeste bewoners zijn (rol)stoelgebonden en vaak niet in staat zelfstandig handelingen te verrichten. 
De voorlopige conclusie is nu, dat het wellicht beter voor Riet zou kunnen zijn, dat ze geplaatst wordt in een groep waarvan de mensen minder afhankelijk zijn van verpleegzorg. Een groep dus, waar begeleiding en verzorging hand-in-hand gaan en waar mobiliteit en niveau voor Riet een pluspunt zouden kunnen zijn.
Kortom: vanaf maandag 22 november gaat de proef van start. Voorlopig zal Riet overdag verblijven tussen de mensen van de afdeling De Noord (ook genoemd naar een Schiedamse molen) op de 4e verdieping. Ze blijft dan zolang ze zelf wil, maar slaapt in haar eigen bed (De Kameel).
Als na een poosje blijkt, dat deze keuze goed uitpakt, zal ze intern verhuizen naar De Noord en van kamer ruilen met iemand die beter af is met de faciliteiten van een verpleegafdeling.
Ja, dat wordt weer wennen voor Riet (en mij) aan nieuwe mensen, maar ik heb er wel vertrouwen in, dat het beter is voor Riet. We zullen zien.

In het vorige bericht meldde ik onze reis naar Helmond voor een bezoek aan mijn moeder en aan Theo en San.
Dit bezoek is niet doorgegaan, omdat moeder een aantal dagen met een bootreis op stap was, maar vooral ook, omdat Theo plotseling met inwendige bloedingen opgenomen was in het ziekenhuis. Als Riet een beetje gewend is aan de nieuwe situatie ga ik weer eens een dagje plannen. Maar dat kan wel eens voorjaar worden, denk ik.

Zelf blijf ik alles op de voet volgen: van belang is, dat de communicatie vanaf het begin goed is. Tussen de afdelingen, en met mij, zodat onduidelijkheden zoals bij de vorige verhuizing, achterwege blijven.

Afgelopen maandag heb ik gewandeld in het grensgebied bij Huijbergen, nabij Bergen op Zoom. Het was er erg mooi, maar ook erg nat....
Kijk voor wat foto's via de volgende link:

http://picasaweb.google.com/hvogelaarster/HUIJBERGEN15112010?authkey=Gv1sRgCKXKqc2FurzB-wE&feat=directlink 

zaterdag 6 november 2010

Het wordt steeds stiller.....

Voor Riet is het allemaal erg verwarrend: na een relatief rustige periode van wennen aan elkaar wordt haar nu dagelijks een vrij intensief dagprogramma aangeboden. Dit varieert van allerlei activiteiten in en rond de eigen huiskamer tot activiteiten in groter verband, zoals wandelen met vrijwilligers in de omgeving, maar ook schilderen in een tot atelier omgebouwd zaaltje, of met een paar anderen op museumbezoek in Rotterdam-Delfshaven. Ook concerten (DVD) in de filmzaal behoren tot het vaste menu.
Het is goed te merken aan Riet: ze is erg moe als ik 's avonds rond 18.30 op bezoek kom. Konden we tot kort geleden nog rustig een uurtje in het restaurant vertoeven met een drankje en wat fruit, nu geeft ze na een klein half uurtje aan, dat ze weg wil, want ze is moe bevestigt ze op mijn vraag. Ze is op die momenten niet meer in staat tot enig zinnig gesprek. Wel jammer, want waar kun je het dan nog over hebben?
Ik richt me voor het actievere werk dan maar op de zaterdag- en zondagmiddag.
Ze wil dan graag wandelen (zaterdags) of naar Magdalena en Leroy en hun kinderen Tyron en Melanie bij wie we regelmatig op zondag op theevisite gaan tot grote vreugde van Riet. Het is werkelijk een feest om dan met haar op stap te gaan.
Vanmiddag was het goed wandelweer, dus trokken we richting Winkelcentrum Hof van Spalandt, ongeveer 1,5 km lopen. En dan (met iets lekkers van de bakker) met een omweg door oud Kethel weer terug. Toch een wandeling van ruim een uur, en zonder problemen.  
Riet loopt dan in stilte, want haar communicatie beperkt zich tot zichtbaar genieten.
Het wordt steeds stiller.... Ik moet er erg aan wennen, dat ik steeds meer moeite moet doen om haar te begrijpen. Af en toe zegt ze iets onverstaanbaars, maar ze kan het niet herhalen of uitleggen. Erg frustrerend.
Ik troost me maar met de gedachte, dat Riet momenten van genot kent, zoals afgelopen donderdagavond, toen een Vlaardings Shantykoortje in een volle zaal een leuke meezingavond verzorgde. Het werd wel half 10....
Volgende week donderdag gaan we samen een dagje naar Helmond. Eerst naar mijn moeder, en daarna naar Theo en San (Riets oudste broer, aan wie ze erg gehecht is). Enkele maanden geleden hebben we dit ook gedaan, en dat was voor ons een groot succes. Het is te hopen, dat het nu ook allemaal goed gaat.

Het wordt steeds stiller..... Ook de verzorgenden (het personeel in brede zin) erkent dit.
In een eerder bericht heb ik al eens uitgelegd, dat in de psycho-geriatrische zorg een verdeling bestaat in zwaarte van de zorg. De lichtste vorm is de begeleidingsgroep, waarin mensen zitten die (met wat bijsturing) vrij zelfstandig kunnen functioneren.
Deze situatie heb ik ruim een jaar lang thuis meegemaakt met Riet, tot het naar mijn mening niet langer meer ging.
De tweede groep is de verzorgingsgroep, waarin mensen zitten die dagelijks hulp nodig hebben om goed te kunnen functioneren. Er is veel stimulans en begeleiding nodig om de mensen tot activiteit te bewegen.
De zwaarste groep is de verplegingsgroep, waarin de mensen zitten die volledig afhankelijk zijn van de hulp van anderen.
Riet zit momenteel in het grijze gebied tussen verzorging en verpleging. Omdat ze nog redelijk goed mobiel is, lijkt het of het allemaal wel mee valt. Als je echt met haar bezig bent, reken je haar steeds meer tot de laatste groep. Het is helaas niet anders.

Ik hoop een volgende keer wat positieve momenten toe te kunnen lichten, want die zijn er best wel. Maar ze worden wel schaars, want het wordt steeds stiller...... 

Voor het evenwicht ben ik aan het wandelen, alleen of in gezelschap.
Afgelopen dinsdag zaten wij (Cora, Jan en ik) in de buurt van Rijsbergen, onder Breda, aan de oude weg naar Antwerpen. Een schitterende "off-the-road" wandeling.


dinsdag 19 oktober 2010

Prikkels

Vorige week dinsdag was ik jarig. Ik wilde er geen aandacht aan schenken, want mijn hoofd stond er niet naar. De dag ervoor had ik heerlijk in de duinen van Wassenaar gewandeld, samen met Karina, die wel van een flinke wandeling houdt.
Die dinsdag dus had ik 's morgens een bijeenkomst van mantelzorgers in de stad, en Cora had me voor de lunch uitgenodigd, omdat ik toch in de buurt was. Dat was een heerlijke, feestelijke lunch met Jan en Cora, buiten in een heerlijk zonnetje! Toch nog iets feestelijks!

Een handvol kaarten, een enkel telefoontje, en dat was het, dacht ik.
Gewoontegetrouw fietste ik 's avonds rond kwart voor zeven naar Riet voor een uurtje samenzijn in het restaurant met een sapje en wat fruit. Soms is ze dan verdrietig, soms blij, al naar gelang de prikkels die ze die dag heeft gekregen van haar omgeving.
Toen ik uit de lift stapte zag ik dat één van de huiskamers versierd was. Ik zag Jos en Kirsten en Riet in die verder lege huiskamer. Blij verrast natuurlijk. Had die dekselse Jos bij het personeel een huiskamer geritseld voor die avond! En even later kwamen Karina en Jeroen (een oude schoolvriend van Jos) ook nog.


Het was een ongewone plek, maar Riet en ik hebben er van genoten.





Prikkels. Riet vond het allemaal prachtig, maar toch kreeg ze het opeens te kwaad. In haar beleving krijgen de bewoners bij haar in de huiskamer steevast te weinig te eten. En daar heeft ze het erg moeilijk mee, al een aantal dagen. De uitleg, dat die mensen de hele dag in een (rol)stoel zitten en maar heel weinig eten is voor haar niet te begrijpen....
En een paar huiskamergenoten kwebbelen en snateren er de hele dag flink op los, wat Riet onrustig maakt, zodat ze wegvlucht naar een rustig plekje. Prikkels.

We hebben het natuurlijk niet laat gemaakt die avond. Om 9 uur was alles opgeruimd en kon Riet -moe maar voldaan- naar bed. Wij hebben daarna nog even een afzakkertje gehaald in een Vlaardings kroegje.

De donderdag daarna was er door de afdeling een familiediner georganiseerd in de oude brasserie. Zo'n 100 mensen bij elkaar: bewoners, familieleden en extra personeelsleden voor de bewoners voor wie geen familie aanwezig was. En veel vrijwilligers voor de bediening.
Hoewel het een lange zit was (van 5 tot 8 uur) was het gezellig voor iedereen. De door anderen gemaakte foto's voeg ik later toe.

Afgelopen zaterdag was het klusdag in Haarlem: bij Jos moest een betonnen schutting afgebroken worden om plaats te maken voor een nog te realiseren grotere tuin.
De nodige hulptroepen waren daarvoor uitgenodigd.








De beelden spreken voor zich, niet alles heb ik meegemaakt, want 's middags was ik weer op bezoek bij Riet. Zolang het te combineren is, is zo'n uitstapje voor mij een goede uitlaatklep. Je moet wat, nietwaar?

Prikkels. Op dit moment is men met Riet aan het experimenteren welke van de 4 huiskamers voor haar het prettigst is. Haar eigen huiskamer geeft haar teveel prikkels, teveel onrust.
Ze laten haar een poosje vrij om zelf te kiezen, en het is elke keer weer een verrassing uit te zoeken waar ze op dat moment zit. Door haar aangeboren sociaal gedrag trekt ze vaak naar personen, die in haar ogen haar hulp nodig hebben. 
We moeten afwachten hoe zich dit gaat ontwikkelen.

woensdag 6 oktober 2010

Riet is verhuisd naar De Kameel!

Op dinsdag 14 september vond de verhuizing plaats van de Afdeling Molenstraat (waar ze vanaf 12 februari gezeten heeft -7 maanden!) naar de Afdeling De Kameel in de nieuwbouw van Verpleegcentrum DrieMaasStede. Ze is nu geen patiënt meer, maar bewoner. Van kortstondig verblijf naar permanente huisvesting. Een nieuwe fase in haar leven. Zou ze er zich bewust van zijn?


De afgelopen maanden heb ik regelmatig met haar gesproken over haar nieuwe kamer, en omdat we er dagelijks langs liepen op weg naar het nieuwe restaurant, klonk het verhuizen naar de nieuwe kamer bij haar niet vreemd in de oren.
Om alles soepel te laten verlopen, was Riet die morgen "gedropt" bij een groep die met een balspel bezig was, zodat ondertussen haar spulletjes door Jolanda (de activiteitenbegeleidster van de Molenstraat, die Riet bij moeilijke momenten vaak opving) naar heer nieuwe kamer werden gebracht.

Samen met vriendin Karina en een verpleegkundige van de Molenstraat brachten we Riet om 11.00 uur naar haar nieuwe plekje. Helaas was er geen optimale voorbereiding: 2 dagen eerder was de vorige bewoonster overleden, de dag erna werd ik gebeld en moest ik beslissen.
Riet werd hartelijk ontvangen in de huiskamer waar bijna alle huisgenoten aanwezig waren. Voor Karina en mij brak het moment aan om haar kamer in te richten en de kasten in te ruimen. Ook bij de formele overdracht van de dossiers waren wij aanwezig.
Al direct viel ons op, dat het op die afdeling zo rustig is, vergeleken met de vaak heftig reagerende patiënten van de Molenstraat. Toch hoorden we van de dienstdoende leidinggevende, dat de huiskamergenoten best onrustige momenten hadden.

We zijn nu ruim 3 weken verder: een goede gelegenheid om een tussentijdse balans op te maken.
Het gaat -naar omstandigheden- goed met Riet. De eerste 2 weken waren lastig voor haar, voor het personeel en voor mij. Tot mijn grote frustratie was er geen sprake van enige communicatie, iets wat bij de mensen van de Molenstraat uitstekend liep. Alles ging verkeerd: de was werd niet apart gehouden, maar naar de wasserij gestuurd, ook al klaagde ik daar dagelijks over. Het begeleiden van Riet met toiletbezoek ging niet goed, zodat er steeds "ongelukjes" plaats vonden. En dan kun je praten als Brugman, het hielp niet. Eind vorige week is er dan toch een kentering gekomen: Riet is nu weer een beetje tot rust gekomen. Ik heb het vermoeden, dat ze zich al wat thuis begint te voelen. Ze wordt ook betrokken bij allerhande activiteiten, zoals wandelen, schilderen, muziek, koken.
Gisteren is ze met 3 anderen van haar afdeling (met begeleiders) naar het Historisch Museum "De Dubbelde Palmboom" in Rotterdam-Delfhaven geweest.
Regelmatig gaat ze naar een Beautysalon voor een opknapbeurt. En maandelijks naar de kapper.
Natuurlijk, dat zijn allemaal zaken waar kosten aan verbonden zijn, en dat gaat op maandbasis behoorlijk in de papieren lopen, maar ze beleeft deze momenten als iets heel plezierigs. Dus alle reden om daar aan mee te werken.
Fysiek gaat het met Riet weer wat beter. Begin juli was ze nauwelijks in staat tot een kleine wandeling; bij de jaarlijkse avondvierdaagse heb ik alleen de slotavond met haar gelopen, zie de foto's in het vorige bericht. Nu is ze weer in staat een behoorlijke wandeling van een uur of langer tot een plezierig einde te brengen. Als het weer het toe laat, zijn we zaterdag- en zondagmiddag vaak aan de wandel.

Haar psychische toestand is minder: gestaag gaat ze achteruit. Haar korte geheugen is zonder meer slecht. Als ik haar dingen vraag over wat ze die dag gedaan heeft, blijft het stil. Wie er geweest is, kan ze niet meer vertellen. Goede bekenden herkent ze niet, als die niet regelmatig over de vloer komen. Op de vraag "weet je wie ik ben?" kan ze geen antwoord geven, al zal ze de meeste mensen wel herkennen aan het gezicht. En dat kan heel teleurstellend zijn: Jos herkent ze wel, maar het kost haar wel moeite om de naam er bij te vinden.
Ja, het gaat achteruit. En toch vindt ze het fijn, als ze aandacht krijgt. Ze gaat graag mee (aan de hand), al is de communicatie met haar uiterst lastig. Vaak wil ze wat zeggen (en soms lukt dat wonderwel), maar meestal blijft haar zin na 2 woorden steken en komt ze niet verder.....
Gelukkig beseft ze het niet zo goed meer (denk ik), maar het is wel erg lastig haar te begrijpen als ze iets wil zeggen. En dat brengt haar weer in een isolement in haar huiskamer.
Op het moment dat ik bij haar ben, kan ik er goed mee overweg, de reactie bij mij komt vaak als ik er over na denk, zoals nu, bij het schrijven van dit stukje. Of als er iemand belangstellend vraagt naar de situatie. Ik volg al enige tijd de internetcursus "Dementie de baas" van de Vrije Universiteit Amsterdam, maar ik zie met belangstelling uit naar de vervolgcursus "En dan de emoties de baas".....
Voor Riet is nu een nieuwe periode in haar leven aangebroken; ook voor mij is de tijd aangebroken de bakens te verzetten. Met Jos samen heb ik wandelschoenen gekocht; de eerste wandeling in de Biesbosch zit er al op. Er zullen er meer volgen, want dat bevalt me wel.


Wie Riet wil bezoeken is natuurlijk van harte welkom. Reken echter niet op een spontaan gesprek. en kom in overleg, want de kans dat ze vanuit de afdeling ergens anders actief is, is niet denkbeeldig.
En het is voor haar onbegrijpelijk, dat ze plotseling iets anders gaat doen met vreemde mensen.

Ja, het is een vreemde wereld.

woensdag 22 september 2010

Het wordt steeds stiller

Onze nieuwe reis
Op dit moment (september 2010) begin ik aan het verhaal van onze laatste gezamenlijke reis.
Lang heb ik geaarzeld of ik dit alles wel vast wil leggen. Ik open hiermee immers een deur naar iets wat ik alleen met intimi kan delen. Toch neem ik die drempel, omdat ik uit eigen ervaring weet, hoe belangrijk het is voor de meest-betrokkenen om ervaringen en gevoelens te delen.
Met de groei naar volwassenheid ontplooit het kind het vermogen zijn omgeving te begrijpen. Dit leerproces wordt sterk door diezelfde omgeving (wij, volwassenen) gestimuleerd, met als gevolg dat het gevoelsmatig handelen van het kind langzaam maar zeker verandert in een patroon van beredeneren, beoordelen, inschatten.
En dit is eigenlijk de kern van de zaak: Riet is terug naar af, handelt uit gevoel, zoals ze deed als kind.

Het afgelopen jaar was zwaar voor ons beiden. Voor Riet vooral in de beginfase, toen ze nog begreep dat ze langzaam wegzakte. De laatste maanden, vanaf mei van dit jaar, is Riet niet meer in staat haar leven te begrijpen. Haar frustraties over de slopende achteruitgang van haar denkvermogen is ze kwijt.
Riet leeft nu voornamelijk vanuit haar gevoel, en dat kan wel eens lastig te begrijpen zijn voor buitenstaanders. Zo wil ze graag geleid worden, je hand vasthouden als ze ergens naar toe gaat, want dat is veilig en geeft geborgenheid.
Deze weblog is opgebouwd uit emails die ik het afgelopen jaar heb verstuurd aan familie en vrienden.
Bij het lezen van die emails valt op, dat ook bij mij een verandering heeft plaats gevonden in mijn relatie met Riet. Waren wij vroeger ‘maatjes’ van gelijkwaardig kaliber, vooral gefocust op ‘samen leuke dingen doen’ , sinds Riet problemen kreeg met geheugen en concentratie is dat langzaam maar zeker veranderd in afhankelijkheid. En vooral ook in hoge mate emotioneel beïnvloedbaar. Houd haar hand vast en ze voelt zich geborgen.
Achteraf kun je veel dingen verklaren. Meerdere keren hetzelfde verhaal vertellen; problemen met betalen; moeite met lezen, vooral ondertiteling; vergeetachtigheid bij koken en huishouding.
Het beste merkte ik de verandering bij haar tijdens onze laatste reizen met de camper. Ze kon zich niet meer concentreren bij de voorbereidingen, en tijdens de reizen kon ze zichzelf niet goed meer redden met het toilet, en liet steeds meer zaken aan mij over, zoals koken en boodschappen doen.

Als je niet bekend bent met het fenomeen Alzheimer, ben je geneigd al die opmerkelijke dingen naast je neer te leggen. Je bent immers allemaal wel eens vergeetachtig.
Met dit verhaal wil ik een brug slaan tussen al degenen die min of meer met de Alzheimerpatiënt te maken hebben, en de patiënt zelf. Ofwel: een brug tussen redelijk denken en gevoelsleven.

Hier en daar zal ik wat kanttekeningen plaatsen, als er vanuit de dagverslagen aanvullende informatie beschikbaar is.





From: Hans Vogelaar
Sent: Sunday, August 23, 2009 10:10 PM
Subject: een berichtje over Riet

Beste vrienden,
Het gaat de laatste tijd niet zo goed met de gezondheid van Riet.
Ze heeft last van angsten, voelt zich gevangen en bedreigd, en is vaak erg nerveus. Haar korte geheugen laat haar vaak in de steek en het formuleren van een zin geeft de nodige problemen. Een gesprek met meer mensen tegelijk is een onbegonnen zaak voor haar.

Deze situatie is nu al een tijdje aan de gang, ik denk ongeveer 3 jaar. Vorig jaar juni is gestart met een medisch onderzoek door een groep specialisten (psycholoog, geriater, en nog wat van dat gespuis). Een goed beeld van de psyche van Riet heeft men toen door die gesprekken niet gekregen. Er zou een tijdelijke opname moeten komen voor een nauwkeurige observatie.
Op uitdrukkelijk verzoek van ons beiden is toen gestopt met verder onderzoek, omdat Riet erg opzag tegen een opname (men sprak van 3 tot 6 maanden!)
Het verzorgen thuis gaat in beginsel best goed, maar de klachten zijn de laatste maanden zo toegenomen, dat ik toch weer professionele hulp moest inroepen. De eerste stap is dan een gesprek met de huisarts die (begrijpelijk) terug verwijst naar bovengenoemde groep specialisten.
Ik heb dit Riet begin vorige week verteld, en dit heeft haar zo aangegrepen, dat ze donderdagavond rond 17.30 uur stilletjes de tuin is uitgelopen.
Ik zag haar gaan en verkeerde in de veronderstelling, dat ze even een korte wandeling ging maken, wat ze overigens wel vaker deed.
Toen ze na een uur nog niet terug was, begon bij mij de ongerustheid te groeien. Uiteindelijk heb ik om 20.30 uur Politie Rijnmond ingeschakeld, die een melding bij de patrouillewagens heeft neergelegd.
Om 23.00 uur heb ik Jos gebeld, die meteen met zijn vriendin deze kant op kwam. Die nacht hebben Jos en ik nog in de buurt lopen zoeken, want in Riets sombere momenten werd nog wel eens gesproken over "zinloos leven" en "uit het leven stappen". Wij waren dus erg ongerust.
Om 8.00 uur vrijdagmorgen hebben wij formeel aangifte gedaan van vermissing. Er is toen meteen een opsporingsbericht met foto het land ingestuurd.
Gelukkig werden wij om 10.00 uur gebeld door een opvanghuis, met de mededeling dat Riet vanwege huiselijk geweld het huis was uit gevlucht.
Kortom: er volgden toen veel telefoongesprekken met politie, huisarts, opvanghuis, en later (via de huisarts) met lieden van het RIAGG. Uiteindelijk is Riet voor crisisopvang tijdelijk in Delft terecht gekomen op een gesloten afdeling tussen zwaar demente oude mensen. Ze heeft het daar duidelijk niet naar de zin, maar in de gesprekken die ik daar met haar gehad heb, heb ik haar (hoop ik) kunnen overtuigen van het nut van deze opvang. Dinsdag komen daar specialisten om haar verder te onderzoeken. Het begin is dan gemaakt, en ondertussen gaat men in de regio Vlaardingen-Schiedam naar een betere plek voor haar zoeken.
Hoe triest het ook voor haar is, ze heeft best wel goede momenten, (zoals vanochtend en vanavond) waarin ik ruim een uur toch vrij intensief met haar bezig was om haar te overtuigen van de positieve kant van de zaak: dat er nu eindelijk serieus naar haar problemen wordt gekeken.
Overigens vertelde ze mij vanochtend dat ze rechtstreeks naar de gepensioneerde wijkagent was gelopen (woont hier om de hoek), en daar het verhaal opgehangen heeft dat ze zich bedreigd voelde (en dat is vervolgens vertaald in de betekenis van "huiselijk geweld"). Ze is erg geschrokken van de impact die haar wandeling heeft veroorzaakt.

Het is voor mij onmogelijk iedereen persoonlijk verslag te doen van wat er zich hier afspeelt. Niet alleen ontbreekt mij de tijd, maar ik ben op dit moment erg emotioneel geladen. En die emoties kan ik (nog) niet de baas....
Maar bel gerust,
Groeten, ook namens Riet (zeker weten!)

Hans
010-474 16 51 en ook bereikbaar via SKYPE en voortaan ook mobiel (op speciaal verzoek van Jos) 06-47804426



From: Hans Vogelaar
Sent: Wednesday, August 26, 2009 5:37 PM
Subject: nog een berichtje over Riet

Hallo vrienden,

Vanochtend hebben Riet, Jos en ik een gesprek gehad met de leidinggevende verpleegkundige. Omdat Riet in een crisisopvang zit, moet ze uiterlijk vrijdag naar een andere plaats. Op grond van de dagrapporten van het verplegend personeel zijn de specialisten van de verschillende disciplines tot de slotsom gekomen, dat Riet vrijdag gewoon naar huis kan, met de beperking, dat ze zo spoedig mogelijk zal worden opgeroepen voor de dagbehandeling van de Argosgroep (DrieMaasStede). Desgevraagd is dit een bezigheidstherapie van 10.00 uur tot 17.00 uur voor enkele tot max 5 dagen in de week. Voor specialistische hulp moet een apart traject worden aangevraagd. Die dagen zijn in beginsel bedoeld om het thuisfront te ontlasten.
Het wachten is dus nu op die oproep.
Wat gaat er verder gebeuren? Ik heb vanmiddag contact opgenomen met de maatschappelijk werkster van de Argosgroep. Deze mevrouw heeft vorig jaar bij ons thuis het afsluitend gesprek gevoerd: het dossier van de specialisten (van vorig jaar) heeft zij in haar archief. Zij kan indien nodig de zaak weer in gang zetten. De (overigens goed bedoelde) actie van de huisarts om de specialist aan te schrijven blijkt een verkeerde weg te zijn, die alleen maar vertraagt. De weg die we nu gaan volgen is: wachten op dagbehandeling, die meer omvat dan alleen maar bezighouden. Er wordt geobserveerd en gerapporteerd, en op grond daarvan wordt gekeken wat de beste behandeling is. We zullen zien.
Riet is er voorlopig erg gelaten onder. Ze wil graag dat alles spoedig voorbij is, want het duurt in haar ogen allemaal veel te lang.
Vrijdag ga ik ze halen. Het zal voor haar een bevrijding zijn.

Iedereen moet de groeten hebben van Riet, en als je in de buurt bent, kom gerust langs!

Groeten,
Hans 



From: Hans Vogelaar
Sent: Thursday, September 10, 2009 8:52 PM
Subject: nog een berichtje over Riet

Beste vrienden,
Bovenstaand verslagje van 26 augustus behoeft een vervolg, want er is beweging in deze slepende zaak.
Vlak na het versturen van bovenstaande email ontvingen we een uitnodiging voor een gesprek met de eerder genoemde specialist. Dit gesprek heeft afgelopen maandag plaats gevonden. Tot ieders teleurstelling was de specialist niet op de hoogte van de crisis. Om toch over de nodige informatie te beschikken heeft hij dinsdag contact opgenomen met de crisisopvang in Delft. Dit resulteerde in een oproep vanmorgen voor een opname in het Vlietland ziekenhuis in Schiedam, waar deze specialist verbonden is aan de geriatrische afdeling. Riet wordt daar de komende dagen door deskundigen onderhanden genomen, zodat nu eindelijk duidelijk zal worden wat er loos is.
Enkele dagen geleden is er een beschikking binnengekomen, waarin vastgelegd is, dat de noodzakelijke behandelingen financieel afgedekt zijn door de AWBZ. Dit betekent, dat ook een eventuele dagbehandeling verzekerd is onder de AWBZ. Het aanvragen van een dagbehandeling is in onderling overleg door Jos in gang gezet. Binnenkort verwachten we hier nader bericht over.

En hoe is Riet er aan toe?  Het bericht van de opname vanochtend bracht heftige reacties te weeg. En dat duurde ruim een uur, en ook mede na een telefonisch gesprek met Jos kwam ze in een situatie van gelatenheid, "want een andere keus heb ik niet". We moeten even een paar dagen afwachten, misschien zullen we spoedig meer weten.
Voor wie haar adres wil weten:
Afd. Geriatrie, 3.15
Vlietland ziekenhuis
Vlietlandplein 2, 3118 JH Schiedam

Waarschijnlijk vanwege het hoge aantal gesprekken overdag is op die afdeling slechts bezoek mogelijk van 16.00 uur tot 19.30 uur, met de opmerking dat om 17.00 uur ook nog gegeten wordt..... Maar iedereen is (in overleg) welkom.
En als ik er ben, is ze ook telefonisch bereikbaar via mijn mobiel 06-47804426.

Ik moet iedereen de groeten doen van Riet.
En ook van mij de groeten natuurlijk,

Hans
 
Uit het dagboek:
10 september: Om 14.00 moeten wij ons melden in het Vlietland. Je bent erg in paniek.
11 september: algeheel onderzoek en gesprekken met 3 specialisten. Ze willen het verhaal uit jouw mond halen, maar dat lukt niet zonder mijn hulp.
16 september: het gesprek met Dr Krulder bevestigt het vermoeden: Alzheimer. Ook de foto laat dat duidelijk zien.


From: Hans Vogelaar
Sent: Saturday, September 19, 2009 11:42 AM
Subject: nog een berichtje over Riet (vervolg 19 sept)

Beste vrienden,
Afgelopen woensdag hebben Riet en ik een gesprek gehad met de behandelend specialist. Op grond van enkele gesprekken en testen van een psychiater en een psycholoog, voortdurende observatie en een hersenscan (geen MRI, want met die methode heeft Riet vanwege haar astma slechte ervaringen in het verleden) luidt de diagnose: dementie, specifieker: Alzheimer. De vooruitzichten zijn niet leuk: voorlopig naar huis met 3 dagen in de week dagbehandeling met speciaal op haar gerichte oefeningen en medicatie. Uiteindelijk zal op termijn opname in een verpleegtehuis onafwendbaar zijn.
Zij zal behandeld worden met het nieuwe medicijn Ebixa, een remmer, met als kenmerk: langer zelfstandig en stabiel blijven, zoals zichzelf douchen, wassen, aankleden. Kenmerk is ook: meer lust in activiteiten en hobby's.
Het is allemaal erg dubbel: een heleboel dingen kunnen niet meer, waardoor ons leven volledig op zijn kop staat. Gelukkig beseft Riet dit niet meer (ja, het gaat erg snel), en wil ze alleen nog maar leuke dingen doen als fietsen en lekker kletsen met vrienden. Ook de (taal)contacten met Magdalena (Poolse) met haar man en zoontje, en Cenk (van Turkse afkomst) met zijn vrouw en 2 kleine kinderen zijn voor haar een dagelijks terugkerende energiebron. Gelukkig hebben zij begrip voor de situatie: zij zullen haar niet laten vallen.
Maandag hebben we een gesprek met de "transfer verpleegkundige" over het vervolgtraject. Zolang er nog geen plek is in een nabijgelegen verzorgingstehuis voor de beoogde dagbehandeling, zal Riet in het ziekenhuis blijven, waar ze haar dagelijkse afleiding heeft, al is dat natuurlijk zeer beperkt, zeker in het weekend. Ook wordt dan gesproken over de thuissituatie en de mogelijkheden van extra hulp. Dat moet gezegd worden: de verzorging en de nazorg in dit splinternieuwe bijna failliete ziekenhuis is zonder meer goed.

Dit is geen vrolijk verhaal, dat besef ik terdege. Maar als ik zie hoe blij Riet is als we over allerlei leuke dingen praten, dan denk ik maar: het geluk zit 'm niet in een camper en verre reizen; of allerlei luxe zaken als theater en ergens lekker eten. We richten ons nu op gezellig fietsen met onderweg "ergens aanleggen". Voor Riet is dit overzichtelijk, dus prettig.

Eerst moet ik zorgen, dat alles hier weer een beetje "op de rit" zit. Dat zal nog wel even duren, want het wennen aan een nieuwe situatie kost nu eenmaal tijd. Zodra Riet weer thuis is, zal ik me melden, want dan weet ik ook meer over het vervolgtraject.

Groet, ook van Riet,
Hans  
    


From: Hans Vogelaar
Sent: Thursday, September 24, 2009 8:20 PM
Subject: nog een berichtje over Riet (vervolg 24 sept)

Beste vrienden,
Afgelopen maandag hebben wij een gesprek gehad met de transfer verpleegkundige van het ziekenhuis. Op grond van het door Jos verrichte voorwerk richting dagbehandeling kregen we dinsdag al telefonisch bericht, dat er plaats is bij de dagbehandeling in het verzorgingshuis Francois Haverschmidt in Schiedam. Dit bericht was tevens het sein, dat Riet afgelopen woensdag (gisteren dus) ontslagen werd uit het ziekenhuis. Vanochtend hebben wij kennis gemaakt met een van de leidsters van de dagbehandeling. Tevens kregen we een korte rondleiding. Vanaf maandag gaat Riet 3 dagen in de week naar de dagbehandeling: maandag, dinsdag en vrijdag van 10 tot 4 uur in de middag. Met halen en brengen per busje. ‘s-Morgens geheugentraining, 's-middags diverse leuke activiteiten, variërend van kunst (kleine k) tot kerstkaarten, zang en dans.
Riet heeft er erg veel zin in. En daar gaat het natuurlijk om.
Op deze manier krijgt ze er weer plezier in, zegt ze. En dat is -zeker gezien de komende donkere maanden- een prettig vooruitzicht.
Het is allemaal erg snel gegaan. Riet en ik moeten nog erg wennen aan de nieuwe situatie. Maar we zijn zeker van plan de draad weer op te pakken, zodra de rust weer een beetje is teruggekeerd. We gaan dan weer leuke dingen doen (waarom niet?!) en genieten van de tijd die ons nog gegund wordt. En daar horen ook onze sociale contacten bij, dus jullie. Want Riet wil er echt bij blijven horen. Reken maar!

Groeten, ook van Riet,
Hans 



From: Hans Vogelaar (Versatel)
Sent: Tuesday, February 09, 2010 12:45 PM
Subject: nog een berichtje over Riet (vervolg 9 febr)


Beste vrienden,
Het is alweer een hele tijd geleden dat ik wat van ons liet horen, en omdat er toch wel van alles gebeurd is, volgt hier een kort verslagje.
De eerste dagen van de dagbehandeling waren vooral heftig voor Riet: alles vreemd, meedraaien met een groep met (veelal) 80-plussers, en heen en weer rijden met een busje over slechte wegen en drempels.
Na een aantal dagen begon ze er danig van te balen en werd ze depressief. Allerlei klachten werden aangevoerd om maar niet weg te hoeven.
Deze situatie werd voor mij steeds moeilijker: ze wilde niet meer opstaan, niet meer aankleden, wassen, eten. Onhandelbaar dus. Ook het vertrouwen in een goede afloop was er niet meer; geen zin meer in verder leven.
Om uit deze depressie te komen heb ik een spoedconsult aangevraagd bij de behandelend specialist, Dr Krulder. Op Oudejaar hebben we een gesprek gehad, waar ook Jos bij aanwezig was. In dit gesprek zijn 2 dingen naar voren gekomen: 1: direct starten met een antidepressivum 2: tijdelijke opname voor medicatiebegeleiding.
ad 1: na 2 weken gebruik blijkt dit middel (Nortrilen) goed te werken; bloedcontrole afgelopen week wees dit ook uit. Als er niets vreemds gebeurt, kan Riet hier goed mee functioneren.
ad 2: bij de eerste onderzoeken in 2008 is dit al eens voorgesteld, maar dat was toen voor Riet absoluut niet bespreekbaar. Nu is er weer voorzichtig over gesproken, en de houding van Riet is nu voorzichtig positief. Het betekent een opname van ongeveer 3 maanden in een kliniek van een psychiater in DrieMaasStede, hier vlak in de buurt. Die opname is puur observatie om de medicatie goed af te stemmen; na afloop kan ze weer gewoon naar huis, maar dan met die medicijnen, die een remmende werking hebben (Ebixa). Alzheimer is een (op dit moment) ongeneeslijke progressieve ziekte, waarbij hersenfuncties uitvallen door verschrompeling van hersencellen. De bedoelde medicijnen remmen de ziekte af, om langer zelfstandig te kunnen blijven functioneren.
Dit is dus besproken op het gesprek van 31 december. Voor die (tijdelijke) opname is een beslissing van een indicatie-commissie nodig omdat deze opname betaald moet worden uit de AWBZ. De wet eist deze ambtelijke weg, dus dat duurt weer lekker lang. Pas vorige week dinsdag kreeg Riet in de dagbehandeling onaangekondigd bezoek van een mevrouw, die allerlei moeilijke vragen ging stellen. Riet was daardoor volledig van slag. Verward en totaal veranderd in een angstig wezen, zonder vertrouwen in wie of wat dan ook. Ook het antidepressivum werkte niet.
Gisteren hadden we een reguliere afspraak met de behandelend specialist. We hebben dit ter sprake gebracht, en gelukkig heeft deze man haar weer het vertrouwen in een goede afloop terug gegeven.
Het is dus hollen of stilstaan: we wachten op beter weer, zodat we weer naar buiten kunnen. En ondertussen staan we op de wachtlijst voor de tijdelijke opname van (waarschijnlijk) 3 maanden.
Het blijft moeilijk met Riet: iets wat gisteren uitgelegd is, roept nu al weer vraagtekens op. Maar voorlopig leeft ze bij de dag, en proberen we toch leuke dingen te doen als schilderen en wandelen.

Groeten, ook van Riet, die binnenkort jarig is. (stuur een kaartje, vindt ze geweldig!)
Hans




From: Hans Vogelaar (Versatel)
Sent: Friday, February 12, 2010 3:56 PM
Subject: Riet tijdelijk opgenomen

Beste vrienden,
Gisterochtend werd ik om 10 uur gebeld met de mededeling, dat Riet vandaag (vrijdag 12 februari) opgenomen kon worden in de kliniek van Dr. Bakker in de DrieMaasStede in Schiedam. De behandeling en doelstelling heb ik in mijn vorig schrijven uiteengezet.
Deze mededeling bracht weer grote onrust bij Riet teweeg, zodat ik voor alle zekerheid Jos gevraagd heb ons te ondersteunen bij de aanmelding bij de kliniek vanochtend.
Wij waren daar om 10.00 uur, en het heeft tot 12.30 geduurd voordat Riet zover was gekalmeerd, dat ze mee wilde werken voor 1 weekje proef.
Je moet weten, dat deze opname en behandeling uitsluitend op basis van vrijwilligheid is, dus we hebben alle zeilen bij moeten zetten om haar over te halen tot medewerking.
Welnu, voorlopig verblijft ze in het verpleeghuis DrieMaasStede in Schiedam, ongeveer 800 meter hier vandaan (behalve voor autoverkeer....).
Omdat tijdens deze tijdelijke opname (ongeveer 3 maanden, tja) zowel 's morgens als 's middags tijd is ingeruimd voor allerlei therapieën en activiteiten, is het bezoekschema wat afwijkend: van 10.25 tot 11.15; van 16.00 tot 17.00 en van 18.30 tot 22.00. In de weekenden zijn de bezoektijden vrij.

Ik heb geen idee hoe Riet de eerste dagen zal door komen, dus ik hoop er maar het beste van.

Groeten,
Hans



From: Hans Vogelaar (Versatel)
Sent: Tuesday, February 23, 2010 1:38 PM
Subject: Riet tijdelijk opgenomen (vervolg 23-2-2010)

Hallo vrienden,

Namens Riet moet ik jullie heel hartelijk bedanken voor jullie kaarten en felicitaties in verband met haar verjaardag. Handgeschreven post kan ze helaas niet meer lezen, maar het fijne gevoel van aandacht is er bij haar niet minder om. Dus: af en toe een kaartje zal ze erg waarderen.
Tja, hoe gaat het nu met haar? Als ik heel eerlijk ben, dan moet ik tot mijn spijt zeggen, dat ze steeds verder achteruit gaat. Ze zit nu 10 dagen op een plek waar ze absoluut niet gelukkig is. Met veel overredingskracht hebben wij (Jos en ik, en nog ongeveer 5,6 andere mensen) 2,5 uur op Riet ingepraat om het in ieder geval een week te proberen.
Ze heeft zich tot nu toe kranig gedragen, maar het kost bij elk bezoek veel energie (ook van haar) om toch weer verder te gaan. Iedere keer verwacht ze naar huis te mogen. De teleurstelling en het verdriet zijn groot als ze hoort dat dat niet kan. Ze kan geen begrip meer opbrengen voor het lange verblijf in deze trieste omgeving. In haar belevingswereld (een belangrijk begrip in de wereld van de dementie) is alles zwart en triest. En alles duurt in haar beleving veel te lang.
Deze tijdelijke opname duurt 3 maanden, en dat is noodzakelijk om de toe te passen medicijnen goed op haar af te kunnen stemmen. Ze is dan ook voortdurend in observatie. Gisteren is men gestart met een programma van verschillende therapieën, zoals bewegen en fysiotherapie. Ook muziek en hobby komen aan de beurt. Vanaf volgende week komt dan de medicijnkuur erbij. Genezing is helaas niet mogelijk, want bij de ziekte van Alzheimer sterven hersencellen af, waardoor hersenfuncties uitvallen of aan kwaliteit verliezen. De bedoelde medicijnen kunnen mogelijk het ziekteproces afremmen, de kans van slagen is ongeveer 50%.
Aan het eind van die 3 maanden wordt door de deskundigen beoordeeld in hoeverre Riet weer naar huis kan. Het is goed mogelijk, dat er een andere keus moet worden gemaakt, bijvoorbeeld een beschermde woonomgeving. (vul zelf maar wat in)
In het begin heeft Riet ooit de termijn van 3 maanden gehoord. Dat heeft een paniekreactie bij haar teweeg gebracht. Ik heb het er met haar niet meer over, en desgevraagd vertel ik haar, dat ik het oordeel van de dokter afwacht. En ga vervolgens over op een ander onderwerp.
Ik kan een hele lijst opnoemen van wat Riet niet meer kan, maar ik houd me liever bij het korte lijstje van wat ze wel kan.
Ze wandelt graag, en als het goed weer is, ga ik met haar de poort uit en de natuur in. Gelukkig is de DrieMaasStede gelegen aan de noordelijke rand van Schiedam, vlak bij de polders en de aan de natuur teruggegeven weilanden, met veel watervogels.
En soms heeft ze een moment van herinnering van een fijn moment, en dan kan ze een heel gesprek voeren.
Je zult begrijpen, dat ik bij de dag leef. Plannen maken is er niet meer bij. Ik probeer te overleven en een steun voor Riet te zijn in deze moeilijke periode. Gelukkig is ze nog steeds strijdbaar, en dat geeft me hoop, dat we nog het een en ander met elkaar kunnen doen.
Het wordt een beetje stil. Het voelt permanent als afscheid nemen.
Geen leuk verhaal, ik besef het terdege, maar dit is voor mij de beste manier om jullie over onze situatie te berichten. Papier is geduldig.
Ik hoop een volgende keer wat positiever over te komen.
Van ons beiden de hartelijke groeten,

Hans
PS: als je me nodig hebt, dan kun je me ook mobiel bereiken.  06-47804426
O ja!  het adres:
Verpleegcentrum DrieMaasStede
afd. Molenstraat
Voorberghlaan 35
3123 AX Schiedam

Een kaartje zal ze geweldig vinden.


From: Hans Vogelaar (Versatel)
Sent: Sunday, March 07, 2010 11:48 AM
Subject: Riet tijdelijk opgenomen (vervolg 7 maart 2010)

Beste vrienden,

Misschien is het vorige bericht bij sommigen hard aangekomen. Ik zal er dan ook niet omheen draaien: de toekomst ziet er voor Riet heel anders uit, dan ze zich had voorgesteld.
Afgelopen vrijdag heb ik een kort gesprek gehad met de behandelend specialist (dr. Bakker) die deze afdeling een jaar of 10 geleden heeft opgericht. Officieel zit Riet gedurende deze 3 maanden in een zogenaamd reactiveringsbehandeling, waarvan de bedoeling duidelijk is: door middel van intensieve behandeling streven naar terugkeer in de thuissituatie, of voorbereiding voor een andere zorgsituatie. Met dr. Bakker heb ik het zorgplan doorgesproken, eerst een korte schets van de huidige situatie (een verslag van een nauwkeurige observatie van de afgelopen periode door de verschillende disciplines), en vervolgens een verklaring wat er de komende weken staat te gebeuren.
Riet krijgt het remmende middel Ebixa en een antidepressivum. Het effect hiervan is pas na enige weken zichtbaar. Het goed afstemmen van deze medicijnen is erg lastig, ook vanwege onverwachte stemmingswisselingen. Daarnaast wordt er door middel van allerlei (kortdurende) therapieën geprobeerd haar fysiek op de been te houden. Want Riet heeft moeite met spreken en het formuleren van zinnen (afasie), maar ook heeft ze moeite met de coördinatie tussen denken en doen (apraxie). Allerlei praktische zaken, zoals wassen, aankleden, toiletbezoek, eten, drinken zijn voor haar te ingewikkeld om zelfstandig te doen.
Dr. Bakker spreekt van een achteruitgang die extreem snel is. En daar ben ik het volledig mee eens. Zijn mededeling, dat de toekomst van Riet in het verpleeghuis ligt komt dan ook niet uit de lucht vallen.
Het is niet anders: de weg daar naar toe zal nog best heftig zijn, en er zal nog menige traan vloeien, maar als ze eenmaal haar plekje gevonden heeft en de rust voor haar is teruggekeerd, kunnen we werken aan de nieuwe thuissituatie: het verpleeghuis. Ik hoop, dat jullie haar niet in de steek laten.

Natuurlijk heeft Riet ook haar goede momenten, al zijn die steeds slechter zichtbaar. Ze vindt het heerlijk als er iemand voor haar komt. En al kan ze het niet meer zo best onder woorden brengen: haar lichaamstaal spreekt boekdelen. Even een korte wandeling buiten (gaat ook al moeilijker) vindt ze heerlijk.
En dat doen we dan maar met liefde. En 's avonds aan de leestafel even de dag doornemen met een drankje en een stuk fruit: dat zijn voor haar de momenten die haar de kracht geven om verder te gaan. Over haar toekomst praat ik bewust niet met haar, dat laat ik over aan de specialisten. Ze geeft aan, dat haar verblijf daar voor haar een verschrikking is, ondanks alle goede zorg; dus laat ik me maar beperken tot wat in mijn mogelijkheden ligt: haar oppeppen als ze daar behoefte aan heeft.

Groeten van ons beiden, en tot een volgende keer.
Hans

PS: als je geen behoefte (meer) hebt aan mijn berichtjes, laat dat dan even weten. Ook je commentaar is welkom.


Een paar foto’s van de Beautyday van maart 2010







From: Hans Vogelaar (Versatel)
Sent: Tuesday, April 13, 2010 10:02 PM
Subject: Riet tijdelijk opgenomen (vervolg 13 april 2010)

Beste vrienden,

Riet is nu 2 maanden in behandeling in de reactiveringsafdeling van DrieMaasStede, en het moment is nu gekomen om het vervolgtraject op te starten.
In de afgelopen 6 weken is door de behandelaars geprobeerd in kaart te brengen wat Riet nog kan en waar haar fysieke en psychische grenzen liggen.
Dat hield onder meer in, dat van Riet het uiterste werd gevergd. Ze was dan ook vaak erg moe, zowel van de fysiotherapie (fietsen en gewichten) als van de logopedie, waar met spraak- en communicatieoefeningen en geheugentraining geprobeerd werd haar niveau te verbeteren.
De laatste 2 weken begon ze steeds meer tegen te stribbelen: de grens was duidelijk bereikt. Reden voor de specialisten om de koppen bij elkaar te steken: verder belasten heeft nu geen zin meer.
Afgelopen zaterdag ben ik door de zorg coördinatrice (de verpleging) op de hoogte gebracht en gisteren hadden Jos en ik een gesprek met de systeemtherapeut, de psychologe, die alle therapieën coördineert, en de rechterhand van dr. Bakker (de behandelend specialist) is.
Wat al eerder duidelijk werd is nu ook uitgesproken: Riet zal op korte termijn verhuizen naar een andere afdeling waar ze voor de rest van haar leven in de verzorging komt. En het is dan zo verschrikkelijk moeilijk om vrolijk fluitend op bezoek te gaan.... Want dit moeilijke bericht zal haar door de verpleging worden verteld. In stappen worden de therapieën afgebouwd of omgebogen in prettige bezigheden; ze gaat naar een andere (rustige) huiskamer, en zal regelmatig met begeleiding op de koffie gaan naar de nieuwe afdeling.
Omdat die afdeling eind mei in zijn geheel gaat verhuizen naar de nieuwbouw, zal Riet tot dat moment op de huidige plaats blijven, zodat ze niet 2 keer moet verhuizen.
Op zaterdag 24 april hebben Jos en ik een rondleiding/kennismaking op de nieuwe afdeling om de sfeer daar te proeven en een en ander door te praten. Dat zal dan nog op de oude locatie zijn, want de nieuwbouw is pas half mei ingericht.
Vanavond had ik een uiterst triest gesprek met Riet: ze had trots verteld over haar fiets, en dat ze gauw weer met mij ging fietsen. Ik heb haar moeten vertellen, dat ze helaas nooit meer zal kunnen en mogen fietsen. Je kunt je voorstellen dat dit geen fijn gesprek was. Ik heb de verpleging hierover ingelicht, zodat ze weten wat haar verdriet is.
Je kunt je nu ook voorstellen hoe Riet zal reageren bij het bericht, dat ze nooit meer naar huis kan.....

Ik wil iedereen bedanken voor de warme belangstelling de afgelopen maanden. Vooral de bezoeken hebben haar goed gedaan, al is een gezelschap van meer dan 2 personen voor haar erg vermoeiend. En ze is erg blij met af en toe een kaartje.
Over een maand zal alles hopelijk wat rustiger voor haar worden. Niet alleen de hectische omgeving van de huidige afdeling is dan verleden tijd, ook het wennen aan de nieuwe situatie moet dan al een goed deel gevorderd zijn.
Tegen die tijd meld ik me wel weer.

Groeten, ook van Riet,
Hans



From: Hans Vogelaar (Versatel)
Sent: Sunday, May 02, 2010 11:44 AM
Subject: Riet tijdelijk opgenomen (vervolg 2 mei 2010)

Hallo vrienden,

Was de afgelopen tijd voor Riet en mij al ingewikkeld en bizar, de komende maanden zullen naar mijn inschatting nog lastiger zijn.
Met Jos heb ik op 24 april een oriënterend gesprek gehad op een "permanente" afdeling.
DrieMaasStede heeft (naast een verpleeggedeelte voor niet-demente mensen) 3 afdelingen voor psychogeriatrische patiënten. Elk van die afdelingen heeft globaal een driedeling in ondersteuning, verzorging en verpleging. Twee afdelingen verhuizen deze maand in zijn geheel naar de nieuwbouw. De ene afdeling op 19 mei, de andere op 25 mei. De derde afdeling blijft zitten op de oude locatie. Dezelfde kleine kamertjes, weinig privacy, jaren-70.
Aan ons was de keus: plaatsing naar de 3e afdeling, zonder lange wachtlijst, of naar de nieuwbouw, maar dan wel op de wachtlijst. Wij kozen voor de laatste optie, vooral vanwege de privacy, veel licht en ruimte.

Riet is intussen overgeplaatst naar een andere huiskamer, waar mensen verblijven die (net als zij) uitbehandeld zijn, en wachten op verhuizing naar de volgende bestemming ergens in de regio. Ze heeft geen vaste bezoektijden meer, en wandelt veel rond. Ik heb het vermoeden, dat haar besef van "naar huis gaan" steeds meer aan het vervagen is. Maar ze dwaalt nog te veel. Vaak is ze onrustig, omdat ze niet (meer) weet wat er aan de hand is.
Graag gaat ze een eindje wandelen, en zolang haar fysieke situatie het toelaat, maken we regelmatig wandelingen in de omgeving.
Nog steeds is haar nog niet verteld wat haar volgende bestemming is. Op 10 mei gaan we daar weer eens over praten: om 11.00 uur maak ik kennis met de zorg coördinator waar Riet nu onder valt, en die haar zal begeleiden en voorbereiden naar de volgende bestemming.
Om 16.00 uur hebben Jos en ik weer een vervolggesprek met de psychologe van de afdeling over alles wat vragen oproept, en om 19.00 mag ik opdraven voor de maandelijkse familiebijeenkomst, waar algemene zaken van de afdeling aan de orde komen.

Wat in ieder geval wel duidelijk is: als de grote verhuizing van de afdelingen naar de nieuwbouw achter de rug is, en de rust op de nieuwe locatie is weer gekeerd, breekt voor Riet de spannende wachtperiode aan. Kan dus nog wel even duren.

Mede namens Riet groet ik iedereen,
Hans



From: j-vogelaar@versatel.nl
Subject: Riet tijdelijk opgenomen (vervolg 20 juni 2010)
Date: Sun, 20 Jun 2010 11:15:53 +0200
Beste vrienden,

Vorig jaar reden we in juni nog rond met de camper langs Rijn en Moezel, niet te geloven.
Dit alles gaat volledig voorbij aan Riet: als ze foto's ziet, moet ze zich inspannen om zichzelf te herkennen. De omgeving zegt haar niets. Wat voor haar telt is het hier en nu, en dan niet beredeneerd, maar gevoelsmatig.
Ik zal dit proberen uit te leggen: het kost haar erg veel energie ergens over na te denken en daar iets over te zeggen. Antwoorden op een vraag vereist concentratie: eerst snappen waar het over gaat, en vervolgens beredeneren wat je gaat antwoorden. En het wordt al helemaal lastig als je wordt afgeleid door omgevingsgeluid (meerdere personen bijvoorbeeld). Al gauw toont ze tekenen van vermoeidheid en verdwijnt haar lust zich in te spannen. Ze komt dan in de voor haar normale toestand: (be)leven op gevoel, ingegeven door prikkels om haar heen.
Ze heeft het erg moeilijk de laatste tijd. Regelmatig is ze het mikpunt van agressie van wat medepatiënten (agressief gedrag komt vaak voor bij patiënten met dementie), en dat maakt haar angstig, verdrietig, en leidt tot een soort vluchtgedrag (weg van die vreselijke omgeving). Ze dwaalt dan door de gangen en mist dan vaak activiteiten op de afdeling of elders in het gebouw.
Natuurlijk heeft dit de aandacht van het personeel, maar ook hier is niet alles mogelijk. Het doorbreken van een verdrietige bui is tijdrovend, en zoiets staat haaks op het huidige zorgsysteem.... Maar ook voor mij kost het steeds meer moeite om haar uit een dip te halen. Als ik 's avonds op bezoek ga, is het altijd spannend hoe ik haar aantref: juichend of triest en huilend. En in het laatste geval is een uurtje vaak te kort om haar weer een prettig gevoel te geven.

In het vorige bericht vertelde ik iets over de grote verhuizing. Nou, die is achter de rug, maar de rust is nog niet teruggekeerd. Veel bewoners zaten soms al jaren met meerderen op 1 kamer, en moeten nu wennen aan een heel andere, vreemde omgeving. Maar het is allemaal wel erg mooi geworden.
Het nieuwe restaurant is al een tijdje in gebruik, en Riet loopt daar regelmatig rond (dwalen).
Binnenkort zal ook Riet aan de beurt komen: zodra er een geschikte plek is, zal haar voorzichtig worden verteld, dat ze gaat verhuizen naar de nieuwbouw. Ik denk, dat ze blij zal zijn, dat ze van die "gevaarlijke" mensen verlost zal zijn. Maar ik betwijfel, of ze zal beseffen, dat dit haar definitieve laatste plekje zal zijn....

Het kost me nog steeds erg veel moeite dit allemaal te vertellen. Ik word dan met mezelf geconfronteerd, en dat voelt als falen. Natuurlijk is dat onzin, maar verdrietig is het wel.

Zodra er meer nieuws is zal ik me weer melden,

Groeten,
Hans 

Hieronder nog wat van de avond4daagse, slotavond 8-7-2010










From: j-vogelaar@versatel.nl
Subject: verhuizing Riet
Date: Mon, 13 Sep 2010 17:35:23 +0200

Beste vrienden!

Eindelijk is het dan zo ver: morgen om 11.00 uur word ik bij de zusterpost van de oude afdeling van Riet verwacht om -samen met de verhuisverpleegkundige Miranda- Riet met bed, nachtkastje en inhoud van haar kast te verhuizen naar haar nieuwe kamer in de nieuwbouw van DrieMaasStede.
Deze nieuwbouw bestaat uit 2 gebouwen: een beddenhuis van 5 etages, per etage 32 eenpersoonskamers en per 8 kamers een huiskamer.
Het andere gebouw bevat een groot restaurant met daarnaast diverse andere voorzieningen, zoals zwembad, gebedsruimte bibliotheek, familiekamer, kapsalon, winkeltje.
De 5 woonlagen van het beddenhuis zijn vernoemd naar de 5 Schiedamse molens (eenvoudiger te onthouden voor de meeste bewoners). Riet krijgt een kamer op de afdeling Kameel. Ik ben er nog niet geweest, dus ik kan die kamer nog niet beschrijven. Wel is het zo, dat ze vanaf nu voldoende kastruimte heeft, en ruimte voor een gemakkelijke stoel. En een vensterbank voor wat persoonlijke spulletjes.
Samen met onze vriendin Karina ga ik proberen de verhuizing zo rustig mogelijk te laten verlopen. En als ze dan eenmaal gesetteld is, wil ik jullie uitnodigen -mede namens Riet- om eens te komen kijken naar haar nieuwe verblijf. Dat zal ze erg fijn vinden, al is de communicatie voor haar een groot probleem.

Over een paar weken zal ik verslag doen van de situatie van dat moment.

Veel groeten, ook van Riet,
Hans