Welkom beste lezer!


Welkom beste lezer!
Misschien heeft het lezen van deze blog je interesse gewekt? Tenslotte raakt dit onderwerp -hoe beangstigend ook- ons allemaal. Als je mij je email-adres geeft, zal ik je op de mailinglist plaatsen, zodat je automatisch een email van mij krijgt bij het verschijnen van een nieuw bericht. Met hetzelfde gemak kun je dat op dezelfde wijze natuurlijk weer ongedaan maken.
Stuur je email naar onderstaand adres en de rest volgt vanzelf.
hvogelaarster@gmail.com

woensdag 6 oktober 2010

Riet is verhuisd naar De Kameel!

Op dinsdag 14 september vond de verhuizing plaats van de Afdeling Molenstraat (waar ze vanaf 12 februari gezeten heeft -7 maanden!) naar de Afdeling De Kameel in de nieuwbouw van Verpleegcentrum DrieMaasStede. Ze is nu geen patiënt meer, maar bewoner. Van kortstondig verblijf naar permanente huisvesting. Een nieuwe fase in haar leven. Zou ze er zich bewust van zijn?


De afgelopen maanden heb ik regelmatig met haar gesproken over haar nieuwe kamer, en omdat we er dagelijks langs liepen op weg naar het nieuwe restaurant, klonk het verhuizen naar de nieuwe kamer bij haar niet vreemd in de oren.
Om alles soepel te laten verlopen, was Riet die morgen "gedropt" bij een groep die met een balspel bezig was, zodat ondertussen haar spulletjes door Jolanda (de activiteitenbegeleidster van de Molenstraat, die Riet bij moeilijke momenten vaak opving) naar heer nieuwe kamer werden gebracht.

Samen met vriendin Karina en een verpleegkundige van de Molenstraat brachten we Riet om 11.00 uur naar haar nieuwe plekje. Helaas was er geen optimale voorbereiding: 2 dagen eerder was de vorige bewoonster overleden, de dag erna werd ik gebeld en moest ik beslissen.
Riet werd hartelijk ontvangen in de huiskamer waar bijna alle huisgenoten aanwezig waren. Voor Karina en mij brak het moment aan om haar kamer in te richten en de kasten in te ruimen. Ook bij de formele overdracht van de dossiers waren wij aanwezig.
Al direct viel ons op, dat het op die afdeling zo rustig is, vergeleken met de vaak heftig reagerende patiënten van de Molenstraat. Toch hoorden we van de dienstdoende leidinggevende, dat de huiskamergenoten best onrustige momenten hadden.

We zijn nu ruim 3 weken verder: een goede gelegenheid om een tussentijdse balans op te maken.
Het gaat -naar omstandigheden- goed met Riet. De eerste 2 weken waren lastig voor haar, voor het personeel en voor mij. Tot mijn grote frustratie was er geen sprake van enige communicatie, iets wat bij de mensen van de Molenstraat uitstekend liep. Alles ging verkeerd: de was werd niet apart gehouden, maar naar de wasserij gestuurd, ook al klaagde ik daar dagelijks over. Het begeleiden van Riet met toiletbezoek ging niet goed, zodat er steeds "ongelukjes" plaats vonden. En dan kun je praten als Brugman, het hielp niet. Eind vorige week is er dan toch een kentering gekomen: Riet is nu weer een beetje tot rust gekomen. Ik heb het vermoeden, dat ze zich al wat thuis begint te voelen. Ze wordt ook betrokken bij allerhande activiteiten, zoals wandelen, schilderen, muziek, koken.
Gisteren is ze met 3 anderen van haar afdeling (met begeleiders) naar het Historisch Museum "De Dubbelde Palmboom" in Rotterdam-Delfhaven geweest.
Regelmatig gaat ze naar een Beautysalon voor een opknapbeurt. En maandelijks naar de kapper.
Natuurlijk, dat zijn allemaal zaken waar kosten aan verbonden zijn, en dat gaat op maandbasis behoorlijk in de papieren lopen, maar ze beleeft deze momenten als iets heel plezierigs. Dus alle reden om daar aan mee te werken.
Fysiek gaat het met Riet weer wat beter. Begin juli was ze nauwelijks in staat tot een kleine wandeling; bij de jaarlijkse avondvierdaagse heb ik alleen de slotavond met haar gelopen, zie de foto's in het vorige bericht. Nu is ze weer in staat een behoorlijke wandeling van een uur of langer tot een plezierig einde te brengen. Als het weer het toe laat, zijn we zaterdag- en zondagmiddag vaak aan de wandel.

Haar psychische toestand is minder: gestaag gaat ze achteruit. Haar korte geheugen is zonder meer slecht. Als ik haar dingen vraag over wat ze die dag gedaan heeft, blijft het stil. Wie er geweest is, kan ze niet meer vertellen. Goede bekenden herkent ze niet, als die niet regelmatig over de vloer komen. Op de vraag "weet je wie ik ben?" kan ze geen antwoord geven, al zal ze de meeste mensen wel herkennen aan het gezicht. En dat kan heel teleurstellend zijn: Jos herkent ze wel, maar het kost haar wel moeite om de naam er bij te vinden.
Ja, het gaat achteruit. En toch vindt ze het fijn, als ze aandacht krijgt. Ze gaat graag mee (aan de hand), al is de communicatie met haar uiterst lastig. Vaak wil ze wat zeggen (en soms lukt dat wonderwel), maar meestal blijft haar zin na 2 woorden steken en komt ze niet verder.....
Gelukkig beseft ze het niet zo goed meer (denk ik), maar het is wel erg lastig haar te begrijpen als ze iets wil zeggen. En dat brengt haar weer in een isolement in haar huiskamer.
Op het moment dat ik bij haar ben, kan ik er goed mee overweg, de reactie bij mij komt vaak als ik er over na denk, zoals nu, bij het schrijven van dit stukje. Of als er iemand belangstellend vraagt naar de situatie. Ik volg al enige tijd de internetcursus "Dementie de baas" van de Vrije Universiteit Amsterdam, maar ik zie met belangstelling uit naar de vervolgcursus "En dan de emoties de baas".....
Voor Riet is nu een nieuwe periode in haar leven aangebroken; ook voor mij is de tijd aangebroken de bakens te verzetten. Met Jos samen heb ik wandelschoenen gekocht; de eerste wandeling in de Biesbosch zit er al op. Er zullen er meer volgen, want dat bevalt me wel.


Wie Riet wil bezoeken is natuurlijk van harte welkom. Reken echter niet op een spontaan gesprek. en kom in overleg, want de kans dat ze vanuit de afdeling ergens anders actief is, is niet denkbeeldig.
En het is voor haar onbegrijpelijk, dat ze plotseling iets anders gaat doen met vreemde mensen.

Ja, het is een vreemde wereld.