Wat is de ziekte van Alzheimer?
De ziekte van Alzheimer is de meest voorkomende vorm van dementie, en komt voornamelijk voor bij mensen van boven de 60 jaar.
Het ziekteverloop is onomkeerbaar. De alzheimerpatiënt verliest zijn of haar intelligentie, geheugen, de mogelijkheid om te redeneren en te communiceren. De persoonlijkheid verandert, wat vooral voor de omgeving erg moeilijk te accepteren is. Deze persoon is niet meer de persoon die je kent en waar je lief en leed mee hebt gedeeld.
Uiteindelijk zorgt Alzheimer ervoor dat de patiënt zelfs de eenvoudigste taken niet meer kan uitvoeren en dus niet meer voor zichzelf kan zorgen. Het ziekteverloop wisselt heel sterk van persoon tot persoon. Soms doet iemand er jaren over voordat hij alle vaardigheden kwijt is en bij een ander gebeurt dit binnen 1 jaar.
Hoe de ziekte van Alzheimer de hersenen aantast.
De ziekte van Alzheimer vernietigt de zenuwcellen in de hersenen. Ik heb dit gezien op de foto’s die gemaakt zijn van de hersenen van Riet. Ik schrok daar enorm van, bijna al haar hersencellen waren vernietigd.
Het eerste gedeelte wat aangetast wordt is het geheugengedeelte. Daarom is geheugenverlies vaak de eerste tekenen van Alzheimer. Tevens is er dan sprake van ruimtelijk verlies – niet meer weten waar de badkamer of keuken is. Daarna worden de zenuwcellen aangetast die zorgen voor de taalvaardigheid en motoriek. Het verlies aan zenuwcellen doet de hersenmassa krimpen. De alzheimerpatiënt begint zijn vaardigheden te verliezen, waaronder het vermogen om te communiceren, bekende gezichten en dingen te herkennen, en hij heeft ook zijn gedrag en lichamelijke behoeften zoals eten en plassen niet langer onder controle. In de laatste stadia van de ziekte zijn de meeste mensen bedlegerig en voor hun verzorging volledig afhankelijk van anderen.
Zo is de situatie ook met Riet, die sinds februari 2010 op een verpleegafdeling van een verzorgingstehuis zit, en nu, april 2011, steeds moeizamer communiceert. Ook het aansturen van haar spieren (handen, benen) gaat steeds lastiger, zodat nu de beslissing is genomen, dat er een eigen rolstoel komt voor de wandelingen.
Het is voor mij een stukje verwerking om dit proces op papier te zetten. Een langdurig rouwproces, het voortdurend afscheid nemen en het dan een plaatsje geven. Het is niet anders.
Maar toch: hoe klein het wereldje van Riet ook is, ze heeft momenten van intense blijheid. Ze heeft haar plekje eindelijk gevonden, en kan hartstochtelijk genieten van de dingen om haar heen. Vooral de aandacht die ze krijgt van haar omgeving doet haar goed.
Hoe waar is haar lijfspreuk:
MET EEN ARM OM JE SCHOUDER | ||||||||||
SCHIJNT DE ZON PAS ECHT | ||||||||||
AANDACHT IS GEEN LUXE | ||||||||||
MAAR EEN MENSENRECHT | ||||||||||
Ik vond ergens een aardig gedichtje:
Als ik de dingen niet meer weet,
als ik de namen niet meer ken,
en wat ik weet meteen vergeet,
zodat ik onherkenbaar ben,
denk dan aan de weg
door mij gegaan.
Zo heb ik het niet voor niets gedaan.
