Welkom beste lezer!


Welkom beste lezer!
Misschien heeft het lezen van deze blog je interesse gewekt? Tenslotte raakt dit onderwerp -hoe beangstigend ook- ons allemaal. Als je mij je email-adres geeft, zal ik je op de mailinglist plaatsen, zodat je automatisch een email van mij krijgt bij het verschijnen van een nieuw bericht. Met hetzelfde gemak kun je dat op dezelfde wijze natuurlijk weer ongedaan maken.
Stuur je email naar onderstaand adres en de rest volgt vanzelf.
hvogelaarster@gmail.com

zaterdag 17 september 2011

WEER IN RUSTIG VAARWATER

Het zag er niet best uit, zo'n 10 dagen geleden. Zorgelijke gezichten, intern beraad over "hoe nu verder?", extra aandacht voor onvoorziene veranderingen. Ik werd er niet vrolijk van.
En dan merk je, wat ervaring betekent: Peggy (al jaren in het vak) stelde me gerust. "Komt wel weer goed, wacht maar af." Mijn ongeloof was kennelijk duidelijk leesbaar op mijn gezicht.
Zij heeft gelijk gekregen. De eerste dagen ging het moeizaam. Riet had moeite met eten en drinken; had regelmatig weer last van insulten (zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Epileptisch_insult ), en kon niet goed meer op haar benen staan. 
Maar een paar dagen geleden zag ik haar weer door de gangen schuifelen met diep gebogen hoofd.
En nu eet en drinkt ze weer als voorheen. Met smaak, want ze wordt gevoerd, en dat betekent persoonlijk contact.
Vorige week zaterdag ben ik met Riet wezen wandelen. Via Kethel naar het winkelcentrum, waar we werden vergast op een operaconcert van een pianist met 2 sopranen. Riet vond het geweldig en was weer helemaal "terug van weggeweest".
Omdat Riet 's-avonds meestal te moe is om goed contact te hebben met bezoekers, heb ik Gerda, die geregeld op de zaterdagavond kwam, voorgesteld de middag van mijn vrije woensdag in te vullen. Afgelopen zondag is ze samen met mij komen proefdraaien, want het manoeuvreren met een rolstoel vereist enige handigheid. En afgelopen woensdag heeft ze tot haar volle tevredenheid de eerste test doorstaan. Zo'n wandeling betekent: zorgen dat Riet naar het toilet geweest is, aangekleed is en in de rolstoel is gezet. En bij terugkomst weer afleveren bij het dienstdoende personeel. Lijkt allemaal eenvoudig, maar kost geduld en tijd.


Vorige week kreeg ik via de dagelijkse berichtenservice van GMAIL een boekbespreking van een opmerkelijk boek van de Vlaamse schrijver Erwin Mortier met de titel "Gestameld Liedboek". Ik heb het boek aangeschaft, zeer de moeite waard. Kijk voor de recensie op 
http://www.rnw.nl/nederlands/article/gestameld-liedboek-%E2%80%93-erwin-mortier


En in Taalpost van http://www.onzetaal.nl/ las ik:

Boek van de week: het verlies van taal, in taal gevat

De nieuwe roman van Erwin Mortier, Gestameld liedboek, gaat over de ziekte van Alzheimer bij zijn moeder. Het boek wordt allerwegen geloofd omdat het in zulke mooie taal geschreven is – en het gaat ook óver taal. "Die ziekte zorgt ervoor dat zij haar woordenschat, taalvermogen en geheugen onomkeerbaar kwijtraakt, en daarmee steeds meer transformeert tot een leeg omhulsel van de persoon die ze ooit was", schrijft recensent Irwan Droog op de website van boekhandel Athenaeum. En: "Mortier bereikt een stilistisch hoogtepunt in Gestameld liedboek, dat door een verfijnde balans het verdwijnen van de taal in taal heeft kunnen vatten. Hij heeft de juiste woorden gevonden, en geen woord te veel opgeschreven."


Van buurvrouw Véronique kreeg ik een zak handperen van de boom van haar schoonmoeder. Na enig zoeken op internet vond ik een geschikt recept voor 'peren op sap', want 1,5 KG peren eten in m'n eentje zag ik niet zitten. Nou, Riet geniet met volle teugen van de sap; de peren neem ik dan wel als dessert!


Vanmiddag ga ik (als het weer meezit) wandelen met Riet. Geen groter plezier voor haar!
En morgen op visite naar Magdalena. Alleen dat drempeltje bij de voordeur van Magdalena! Het begrijpen van wat je zegt lukt soms nog wel bij Riet, maar het aansturen van haar ledematen is een heel ander verhaal. We zullen zien.


De vrije woensdag bevalt me uitstekend. Mensen om mij heen hadden me al gewaarschuwd: elke dag op bezoek is op den duur niet vol te houden. Maar ook dat moest ik ondervinden. Nu kan ik wat meer afstand nemen, zodat ik minder gespannen deze periode overleef. Want het is echt survival-of-the-fittest. 
Nu ik een tijdje wegens een voetblessure (hielspoor) niet kan wandelen, ben ik overgestapt op de fiets. Niet de e-bike van Riet hoor, want die gebruik ik uitsluitend om snel heen en weer te rijden naar DrieMaasStede. Nee, ik heb onlangs een nieuwe fiets aangeschaft voor de nodige lichaamsbeweging, en ik maak nu leuke tochten in de verre (met auto) en dichtbije omgeving.
Zie hier m'n nieuwe fiets!


De hartelijke groeten, en tot een volgende keer!