Welkom beste lezer!


Welkom beste lezer!
Misschien heeft het lezen van deze blog je interesse gewekt? Tenslotte raakt dit onderwerp -hoe beangstigend ook- ons allemaal. Als je mij je email-adres geeft, zal ik je op de mailinglist plaatsen, zodat je automatisch een email van mij krijgt bij het verschijnen van een nieuw bericht. Met hetzelfde gemak kun je dat op dezelfde wijze natuurlijk weer ongedaan maken.
Stuur je email naar onderstaand adres en de rest volgt vanzelf.
hvogelaarster@gmail.com

maandag 29 augustus 2011

AVONDBEZOEK. Zinvol of zinloos?


Gisteren las ik in de agenda van Riet, dat Gerda zaterdagavond geweest is. Riet lag in bed, en beiden zullen er niet veel aan gehad hebben, vermoed ik. 
Natuurlijk, je komt in de eerste plaats voor Riet, maar als zij niet of nauwelijks reageert op je bezoek, dan word je er toch wel een beetje moedeloos van.
Mij is dit ook al eens overkomen, en ik ben toen rechtsomkeer naar huis gegaan. Lekker laten slapen.
Ik begrijp wel hoe dat komt: als ze die dag "druk" geweest is (bezoek, therapie, bewegen-op-muziek, onrust in de huiskamer) heeft ze veel energie moeten geven, en dan is ze 's-avonds doodmoe. Dat maak ik de laatste tijd geregeld mee. 
Een paar dagen geleden trof ik haar aan in de badkamer, helemaal ontkleed, want ze had zich bevuild, en werd nu gewassen. Ik schrok van dat magere lijfje: geen grammetje vet meer. Krom en oud als een vrouw van 100+. En dan begrijp ik heel goed, dat ze steeds minder energie heeft om de dag door te brengen.
Eten doet ze goed, maar al haar energie gaat verloren aan het aansturen van haar lichaam: eten, drinken, lopen, maar ook: luisteren en goed reageren. Het gaat steeds moeizamer. En ze wil zo graag contact houden. Maar zelfs dat gaat steeds moeizamer. 
Gisteren waren we op theevisite (= koffie + gebak!) bij Magdalena. Het eten van het slagroomgebak ging goed, maar het drinken werd een ramp. In de mond krijgen lukte nog wel, maar dan liet ze het zo weer uit de mond lopen. Lag ook wel aan mij, want ze werd door ons gesprek afgeleid.
Ook het aansturen van haar voeten gaat steeds moeizamer: een drempeltje is een probleem, een stoep op of af gaat niet, want ze weet niet hoe dat moet. De opdracht "voet omhoog" wordt niet meer begrepen.
Jammer, want ik heb de laatste tijd goed en prettig contact met haar. Maar ze raakt duidelijk uitgeput gedurende de dag door de energie vretende acties. 
Gisteren, bij Magdalena, zat ze heerlijk mee te kletsen met ons en de kinderen, maar op een zeker moment was ze zo moe van die inspanning, dat ze naast me zat te slapen.....
Dus, willen we wat meer plezier aan onze bezoekjes hebben, dan moeten we voor de middag kiezen. 
Karina, Harmke en Cora gaan (min of meer regelmatig) 's-middags, maar ervaren ook de algehele achteruitgang van Riet. Gerda koos voor de zaterdagavond, omdat er dan volledige stilte heerst in DrieMaasStede door het ontbreken van bezoek en de minimale personeelsbezetting vanwege de weekenddienst. Ik heb veel bewondering voor het doorzettingsvermogen van deze lieve vriendinnen.

Ik heb Gerda de woensdagmiddag voorgesteld, want op woensdag ga ik niet meer naar Riet, uit zelfbescherming. In overleg met de gezinspsycholoog en Jos ga ik dit eens uitproberen, omdat ik nauwelijks meer aan andere dingen toe kom. Ik wil graag meer tijd voor familiebezoek en andere prettige dingen. Want ik merk, dat ik aan het vereenzamen ben, en daar heb ik absoluut geen zin in.


Middagbezoek: je hoeft niet bang te zijn dat er allerlei activiteiten zijn, want als er toevallig iets te doen is, dan is dat om 4 uur altijd afgelopen. Maar meestal is er niets te doen. Het voordeel is, dat de meeste bewoners actiever zijn, en vaak nog aanspreekbaar. Om 4 uur is er een soepronde voor wie wil, en daarna is het wachten op de boterham van half 6. 

En je kunt altijd de afdeling bellen om te informeren, of je bezoek gelegen komt:  afdeling De Kameel              010-427 8387       of             010-427 8388      .

Van buurtbewoonster Lia (van wie de moeder ook Alzheimer heeft) kreeg ik het volgende gedichtje toegestuurd:

“Een tijd geleden” zegt ze als ik bel,
eergisteren is ze alweer vergeten.
Ze moppert op de regen, op het eten,
op mij, omdat ik niet genoeg vertel.
Ze werd vanmorgen plotseling onwel,
kortademig, haar longen zijn versleten,
En of ik op bezoek kom wil ze weten.
“dan gaan we lunchen in een goed hotel”.
Haar leven is gereduceerd tot wachten,
ze komt het huis, haar kamer niet meer uit,
naar buiten kan alleen nog in gedachten.
De tijd verdwijnt als zij haar ogen sluit,
ze droomt zicht jong, in eindeloze nachten.

Een treffend gedichtje, waarin ik veel herken.
Ach, er is genoeg om over te schrijven. Maar de tekst moet niet te lang zijn, want dan haken lezers af. Uiteindelijk is het toch mijn bedoeling het reisverhaal van Riet (en van mij) bekendheid te geven. Het taboe rond Alzheimer is nog steeds niet doorbroken: vooral in kringen uit andere culturen heerst nog erg veel onbegrip over deze vreselijke ziekte.
Zolang ik het volhoud, zal ik regelmatig van me laten horen!


Groeten, en tot een volgende keer.