Vanmiddag ben ik met Riet wezen wandelen naar bakker Klootwijk voor eierkoeken. Het was zonnig, maar er stond een frisse wind. Gelukkig had ik een winterjas, warme wanten en een plaid van huis meegenomen, want Riet vond het wel frisjes.
Riet zit de laatste tijd lekker in haar vel; ze kletst je de oren van je hoofd, ziet en hoort veel, reageert goed op wat je zegt. En dat wil ik niet frustreren door een verkoudheid of een longontsteking.
Enfin, de eierkoek hebben we bij terugkomst in het restaurant opgegeten, met voor Riet een beker warme chocomel met slagroom.
Terwijl wij daar aan een tafeltje zaten, kwam Peter aanrijden in zijn scootmobiel. Wie is Peter?
Peter is een jongeman van begin 30, die wij al kennen sinds Riet in DrieMaasStede zit.
Toen Riet nog goed kon communiceren, had zij al direct goed contact met hem. Maar wat is goed?
Peter is zwaar gehandicapt, waarschijnlijk door een dwarslaesie, en zo goed als volledig verlamd. Maar zijn hersens functioneren prima, en dat gaf mogelijkheden voor technische hoogstandjes.
De begane grond van de nieuwbouw is ingericht als verpleegafdeling voor somatische patiënten die nog mobiel zijn. De scootmobiel van Peter is zodanig aangepast, dat hij zich -halfliggend- met zijn ogen en door hoofdbewegingen kan verplaatsen. En dat gaat echt super en snel! Maar de communicatie is uiterst lastig: met alleen ja en nee kom je niet ver als je wat wil zeggen.
En nu zag ik, dat hij een beeldscherm met tekstsymbolen op zijn scootmobiel heeft. En dat kwam hij ons trots laten zien. Zo weten wij nu, dat hij Peter heet, en dat de jonge vrouw (die ik steeds als zijn zus aanzag) zijn vriendin is. En er zit een spraakweergave op, zodat hij "gewoon" kan praten. Er is een wereld voor hem opengegaan. Alles met zijn ogen, ongelooflijk.
Peter is een jongeman van begin 30, die wij al kennen sinds Riet in DrieMaasStede zit.
Toen Riet nog goed kon communiceren, had zij al direct goed contact met hem. Maar wat is goed?
Peter is zwaar gehandicapt, waarschijnlijk door een dwarslaesie, en zo goed als volledig verlamd. Maar zijn hersens functioneren prima, en dat gaf mogelijkheden voor technische hoogstandjes.
De begane grond van de nieuwbouw is ingericht als verpleegafdeling voor somatische patiënten die nog mobiel zijn. De scootmobiel van Peter is zodanig aangepast, dat hij zich -halfliggend- met zijn ogen en door hoofdbewegingen kan verplaatsen. En dat gaat echt super en snel! Maar de communicatie is uiterst lastig: met alleen ja en nee kom je niet ver als je wat wil zeggen.
En nu zag ik, dat hij een beeldscherm met tekstsymbolen op zijn scootmobiel heeft. En dat kwam hij ons trots laten zien. Zo weten wij nu, dat hij Peter heet, en dat de jonge vrouw (die ik steeds als zijn zus aanzag) zijn vriendin is. En er zit een spraakweergave op, zodat hij "gewoon" kan praten. Er is een wereld voor hem opengegaan. Alles met zijn ogen, ongelooflijk.
Ik had eigenlijk een heel ander stukje willen schrijven. Over protocollen waar je je zo goed achter kunt verschuilen. Lekker veilig, want alles staat geregeld.
(terwijl ik dit schrijf, zit ik me weer op te vreten) Een protocol is de doodsteek voor een goede communicatie. Soepel meedenken over iets wel of niet doen is niet aan de orde: het protocol is zaligmakend. Jammer, het protocol is kennelijk meer doel dan middel. Zoiets gebeurt in een grote organisatie als een verpleeghuis.
Morgen wordt het weer mooi weer; Riet verheugt zich al op de wandeling! Ik trouwens ook, al wil het met de voetblessure nog steeds niet beteren.
Groet, en tot een volgende keer!
