Welkom beste lezer!


Welkom beste lezer!
Misschien heeft het lezen van deze blog je interesse gewekt? Tenslotte raakt dit onderwerp -hoe beangstigend ook- ons allemaal. Als je mij je email-adres geeft, zal ik je op de mailinglist plaatsen, zodat je automatisch een email van mij krijgt bij het verschijnen van een nieuw bericht. Met hetzelfde gemak kun je dat op dezelfde wijze natuurlijk weer ongedaan maken.
Stuur je email naar onderstaand adres en de rest volgt vanzelf.
hvogelaarster@gmail.com

zondag 3 juli 2011

42 jaar. So what??

Vandaag zijn Riet en ik 42 jaar getrouwd. Niet, dat we er iets aan doen, want dat doen we al 3 jaar niet meer. 
Voor Riet betekent zo'n dag helemaal niets. Ook bij tassen aan een vlaggenstok heeft ze geen herkenning aan iets feestelijks, en de uitleg daarvan kun je je eigenlijk wel besparen. 
Wat voor haar speelt is, wat er zich op dat moment voor haar ogen afspeelt. En het moet simpel zijn: kinderen in een speeltuintje, of prachtige bloemen in een tuintje, of kleine eendjes die met hun moeder naar een stukje brood zwemmen. 
De hoofdwond van Riet is al aardig aan het genezen, ze heeft er geen last van, behalve bij het wassen en kammen.
Maar nu is ze de laatste dagen weer onrustig, wat ik terug kan voeren op wisseling van medicijnen (zelfs haar medicijnen voor de astma, die ze al meer dan 30 jaar dagelijks gebruikt, worden op last van de afdelingsarts niet meer verstrekt), en de met regelmaat terugkerende blaasontsteking. 
Maar ook in de huiskamer is het onrustig, wat ik terug voer op de veel te vaak wisselende gezichten van weer nieuw personeel. Voor de bewoners is dit niet goed, want zij hechten zich aan bekende gezichten. Door mijn dagelijkse bezoekjes herkennen de meeste bewoners mij als "behorende bij het huis". Inventaris dus. Maar wel vertrouwd voor de huisgenoten, die mij dan ook regelmatig roepen voor hand- en spandiensten.
Afgelopen woensdag was er een familie-bijeenkomst, een halfjaarlijkse traditie waar onverteerd ongenoegen gespuid wordt in de richting van het aanwezige management. Begrijpelijk natuurlijk, want de communicatie met het thuisfront verliep de laatste maanden niet goed door allerlei interne strubbelingen. 
Maar jammer is het wel, want zo'n bijeenkomst zou je juist heel goed kunnen benutten om over inhoudelijke zaken te stoeien. Prima om eens gezamenlijk na te denken over: hoe ga je met dementie om in de diverse stadia. Wat kunnen we -samen met het personeel- verbeteren aan het contact met de bewoners. En hoe kunnen we ons daarin bekwamen.
De eerste stap is gezet: er verschijnt met zekere regelmaat een nieuwsbrief over het wel en wee van de afdeling, met de optie om ingebrachte algemene klachten tot een oplossing te brengen. En wie weet, waar deze nieuwe aanpak toe zal leiden?


42 Jaar dus. Vanmiddag gingen Riet en ik naar Magdalena om de uitgestelde verjaardag van Tyron (3) te vieren. Zoals gewoonlijk was Magdalena niet krenterig met slagroomgebak en koffie, en nu kregen we een prachtige bos bloemen met een mooie wenskaart. Voor Riet sprak de taart wel aan, en de kinderen natuurlijk. De rest ontging haar.
De bloemen staan nu bij Riet in de huiskamer; iedereen komt er vol bewondering naar kijken.


42 Jaar dus. Voor velen (zoveel halen het niet!) een moment om terug te blikken. De beginjaren, vaak moeizaam want je moet toch naar elkaar toe groeien; de kinderen en de opvoeding; het loslaten van de kinderen, maar ze toch blijven volgen; en dan: de fase waarin je samen nog wat leuks wilt gaan doen. Je hebt immers een belangrijk deel van je leven besteed aan de zorg voor anderen? Mag je dan ook eens aan andere prettige zaken denken, als samen reizen, en genieten van de mooie momenten. 
We groeiden de laatste jaren, nadat de jongens het huis uit waren, dichter naar elkaar toe. Dat is de kracht van een langdurige relatie. En dat is ook de bron voor veel fijne momenten. Samen plannen maken en uitwerken was altijd een feest. Riet had een goed gevoel voor kaartlezen, en op onze reizen vond ze meermalen kleine boerenwegen, nauwelijks zichtbaar op de Michelinkaarten, maar heerlijk om te ontdekken. Of het nu in Schotland, Wales, Ierland, Noorwegen, Tsjechië, Frankrijk, Duitsland, Italië of Nederland was: gaf Riet een goede kaart in haar handen, en ze vond de mooiste plekjes.
Ja, die camper, dat was al jaren een grote wens van Riet. En of we ervan genoten hebben! Helaas veel te kort.
De camper heeft ze zelf uitgezocht. Maar plannen uitwerken kon ze toen al niet meer, en kaartlezen helemaal niet meer.
Het was haar om het even waar we naar toe gingen, ze vond het allemaal prachtig: als een prinses zat ze naast me, hoog boven het gewone autoverkeer, genietend van de fraaie omgeving van (weer) de boerenweggetjes.
En toen ging het niet meer: ze kon zichzelf niet meer goed helpen op het toilet; kon niet alleen blijven, want dan ging ze dwalen; de interesse voor de dingen om haar heen werd duidelijk minder. 
Wat dit voor impact heeft voor onze relatie zal ieder duidelijk zijn. Riet groeide toe naar haar kinderjaren: afhankelijk van zorg, emotioneel sterk wisselvallig, maar ook lief, zoals een kind lief kan zijn. Een kind van 4 of 5 jaar, dat volledig afhankelijk is van wie met haar omgaat.
Ik voel het als een ouder-kind relatie, soms leuk, soms niet, maar elke keer weer spannend.
Het is niet anders: ik kijk wat ze kan, en dat doen we. Na 42 jaar.


Mijn volgende bericht zal waarschijnlijk na 21 juli verschijnen, want dan kan ik tevens verslag doen van de jaarlijkse avondvierdaagse van DrieMaasStede. In tegenstelling tot vorig jaar hebben we nu ingeschreven voor alle avonden, maandag 18 t/m donderdag 21 juli.


Voor wie op vakantie gaat: maak er wat van, want het leven is veel te kort om dat na te laten.
Groet, Hans