Welkom beste lezer!


Welkom beste lezer!
Misschien heeft het lezen van deze blog je interesse gewekt? Tenslotte raakt dit onderwerp -hoe beangstigend ook- ons allemaal. Als je mij je email-adres geeft, zal ik je op de mailinglist plaatsen, zodat je automatisch een email van mij krijgt bij het verschijnen van een nieuw bericht. Met hetzelfde gemak kun je dat op dezelfde wijze natuurlijk weer ongedaan maken.
Stuur je email naar onderstaand adres en de rest volgt vanzelf.
hvogelaarster@gmail.com

maandag 11 april 2011

Riet is weer gevallen

Afgelopen zaterdag werd ik 's-morgens om even over 8 gebeld door Peggy, één van de verzorgsters die vaak in de ochtend aanwezig zijn en de mensen helpen met opstaan, wassen, aankleden, ontbijten. Even voor de wisseling van nacht- naar ochtendploeg  is Riet uit haar bed gekomen en door haar instabiliteit gevallen.
Voor zover men kan herleiden, is ze met haar hoofd op de vensterbank terecht gekomen en vervolgens met haar hoofd op de grond geklapt. De schade is aanzienlijk: boven op haar hoofd een flinke snee, die met een spuitbus is afgeplakt. Die plek is inmiddels uitgegroeid tot een pijnlijke grote bult.
Vervolgens is haar rechter slaap, vlak naast haar oog, flink toegetakeld en geschaafd. Alle kleuren van de regenboog. Haar oog zit bijna dicht.
Ze heeft haar val in een reflex willen breken, met als gevolg, dat haar hele rechter arm, van schouder tot vingertop pijnlijk is en bont en blauw ziet.

Voor de nacht heeft Riet een bewegingsmelder aan staan, die gekoppeld is aan de telefoon van de nachtverpleging. Maar het leed was al geschied toen men kwam kijken. Paniek natuurlijk, en meteen de dokter erbij gehaald. De eerste indruk was toch vrij goed, ondanks de hevige smak. In overleg met het personeel ben ik 's-middags op bezoek gegaan, want men had Riet toch maar weer in bed gelegd met wat pijnstillers.
En voor alle zekerheid worden er voortaan 's-nachts turnkussens voor haar bed gelegd.

Nou, het zag er inderdaad niet uit zaterdagmiddag. Ze had flinke hoofdpijn, dus we zijn meer op haar kamer gebleven. Ondanks de pijn was ze goedgeluimd en goed bij kennis. Zelfs beter, dan ik haar de laatste tijd vond. We hadden goed contact, voor zover je dat kunt verwachten van een Alzheimerpatiënt met ernstige dementie.

Ik kon haar met een gerust gevoel achterlaten bij de uitstekende verzorging, al is die vanwege de week-end bezetting slechts in handen van enkelen.... Ze werd met bed en al in de huiskamer gezet, zodat er voldoende aandacht was.

Gisteren, zondag, werd ik weer om 8 uur gebeld door Peggy: de dokter vond het toch beter foto's te laten maken van haar rechter arm, om breuk uit te sluiten.
Vanwege langdurige bouw- en renovatie-activiteiten in DrieMaasStede is de eigen Röntgen-afdeling tijdelijk gesloten, dus moesten we weer, net als op 14 januari bij haar vorige val, naar het ziekenhuis. Daar waren we om 9.30 uur, en om 12.00 uur waren we weer terug: geen breuken, wel flinke kneuzing.
Vanwege het heerlijke weer hebben we 's-middags samen buiten gezeten. Opmerkelijk hoe gelaten Riet zich dit allemaal laat gebeuren. Ze is vrolijk, kletst met iedereen, heeft aandacht voor de dingen om haar heen. En geeft zich volledig over aan de mensen om haar heen, die haar verzorgen. 

Om 16.00 uur ben ik naar huis gegaan: ze kon nu weer gewoon meedraaien in de huiskamer; kreeg daar eten en drinken, en aandacht. Aandoenlijk hoe haar huisgenoten reageren op de hele consternatie. Ze willen wel precies het naadje van de kous weten.
Om 17.00 uur werd ik gebeld door de dienstdoende arts van het ziekenhuis: bij nacontrole had men toch een scheurtje bij haar pols gevonden. Of we toch maar even terug wilden komen voor een gipsverband.
Verbazing alom natuurlijk op de afdeling, toen ik daar aankwam, want daar wist men van niets. Verklaarbaar , want die arts heeft het telefoonnummer gebruikt wat op de patiëntenstickers staat. En daarop staat het huisadres vermeld.
Enfin, Riet kreeg nog snel een boterham en drinken, want het zou wel eens laat kunnen worden met al dat gedoe. Maar gelukkig viel dat mee, want in een half uur waren we weer terug, en nu met een arm in het gips.

Het was een heftig weekendje.