Welkom beste lezer!


Welkom beste lezer!
Misschien heeft het lezen van deze blog je interesse gewekt? Tenslotte raakt dit onderwerp -hoe beangstigend ook- ons allemaal. Als je mij je email-adres geeft, zal ik je op de mailinglist plaatsen, zodat je automatisch een email van mij krijgt bij het verschijnen van een nieuw bericht. Met hetzelfde gemak kun je dat op dezelfde wijze natuurlijk weer ongedaan maken.
Stuur je email naar onderstaand adres en de rest volgt vanzelf.
hvogelaarster@gmail.com

dinsdag 10 mei 2011

HET DAGBOEK VAN RIET

Zo af en toe blik ik terug in wat ik eerder geschreven heb, en dan vergelijk ik dat met de aantekeningen in het dagboek van Riet van diezelfde periode.
Wat mij opvalt, is dat Riet steeds meer een echte Alzheimerpatiënt is geworden. En daar bedoel ik mee, dat zij nu volledig geïntegreerd is in haar groep. Ze heeft haar plekje gevonden, maar zoekt wel nog steeds naar rust, als het gekibbel in haar huiskamer haar teveel wordt.

Vorig jaar rond deze datum vocht ze nog volop tegen haar ziekte. De verschillende therapieën waren op haar dringend verzoek gestopt: ze werd er veel te moe van, zei ze. Maar ze bleef wel strijdbaar, gaf mij de schuld, dat ik haar had weggestopt, en was wel eens zo wanhopig, dat ze me sloeg.

Nu ontmoet ik iedere dag een lieve vrouw, die volledig afhankelijk is van de hulp van anderen, in alles: eten, drinken, toiletbezoek, wassen, aankleden. Maar ook afhankelijk van wat haar aangeboden wordt in immateriële zin, zoals affectie, aandacht, het aanbieden van leuke, fijne momenten. 

Het is frustrerend alles op te noemen, wat Riet niet meer kan. Ik word daar triest van, zeker als ik terugblik naar de achterliggende periode in DrieMaasStede.

Dagelijks ontvang ik via GOOGLE informatie over publicaties die wereldwijd op het internet wordt gezet. Zo las ik vanochtend een artikeltje over een wetenschappelijk onderzoek van de McGill universiteit (Montreal,Canada), waar hoopvol wordt geschreven over voortschrijdend succes bij bloedonderzoek, zodat in een zeer vroeg stadium Alzheimer geconstateerd kan worden. Mogelijk is dit een doorbraak bij het vinden van de bron van alle ellende, zodat eindelijk gewerkt kan worden aan een medicijn. Je moet immers eerst de oorzaak weten om het gevolg te kunnen bestrijden. Wat nu gebruikt wordt (zoals Ebixa bij Riet) is slechts een remmer, en werkt slechts bij weinigen.

Voor Riet (en heel veel anderen) is dit allemaal veel te laat natuurlijk, maar het geeft wel hoop voor de toekomst.
Nu kunnen wij voor deze groeiende bevolkingsgroep slechts aanwezig zijn, persoonlijke aandacht geven, zorgen voor een "good feeling", want in het gevorderde stadium waarin mensen zoals Riet zich bevinden, komt het gedrag en het ervaren sterk overeen met dat van een kleuter.
En dan is het -ondanks alle frustraties- ontzettend fijn te zien, hoe deze mensen gelukkig kunnen zijn met een beetje persoonlijke benadering.

Zaterdag was ik met Riet aan het wandelen. Geweldig vond ze het, want ze kon om zich heen kijken zonder angst te hebben om te vallen. In het winkelcentrum Hof van Spalandt was het een drukte van belang. Er was daar een dansgroep uit Bulgarije.Riet keek haar ogen uit.
Zondag had ik met Magdalena afgesproken in de speeltuin van het Beatrixpark. Aan onderstaande foto's kun je duidelijk zien, dat Riet het erg naar de zin had.






Magdalena kennen wij ruim 2 jaar; wij hebben haar geholpen als taalcoach bij haar studie van de Nederlandse taal (ze komt uit Polen, en heeft hier haar man Leroy leren kennen). Voor haar is vooral het contact belangrijk, om op die manier taalvaardigheid (spreken en schrijven) op te doen, wat op de cursussen niet aan de orde komt.
En nu zien we elkaar regelmatig in een zeer ongedwongen, huiselijke sfeer. En Riet is dol op de schattige kinderen Tyron (bijna 3) en Melanie (ruim 1).

Ja, dit was een heerlijke middag in het Beatrixpark.