Welkom beste lezer!


Welkom beste lezer!
Misschien heeft het lezen van deze blog je interesse gewekt? Tenslotte raakt dit onderwerp -hoe beangstigend ook- ons allemaal. Als je mij je email-adres geeft, zal ik je op de mailinglist plaatsen, zodat je automatisch een email van mij krijgt bij het verschijnen van een nieuw bericht. Met hetzelfde gemak kun je dat op dezelfde wijze natuurlijk weer ongedaan maken.
Stuur je email naar onderstaand adres en de rest volgt vanzelf.
hvogelaarster@gmail.com

zondag 4 november 2012

SLECHTS DE HERINNERING BLIJFT

Het is zondagochtend, half negen. Morgen vindt de verhuizing van de grote stukken plaats. 
Ik zit voor het laatst een stukje te schrijven op de oude, vertrouwde plek aan de grote tafel, met zicht op wat eens een heerlijke tuin was, maar nu is verworden tot een chaotische tijdelijke opslag van grote stukken hout en metaal.
Er staat een hordeur, een afzuigkap, het enorme tafelblad, waar Riet jarenlang haar naaiwerk op creëerde. Alles voor de kraakwagen van de afvalverwerking.
Binnen is het al even triest: overal dozen, gereedschap, ontmantelde kasten, deels gesloopte keuken, idem kastenwand op de werkkamer van Riet.

SLECHTS DE HERINNERING BLIJFT.
Wat moet het moeilijk zijn, als ook die herinnering vervaagt. In eerdere berichten heb ik daar regelmatig over geschreven. Het proces, dat ik bij Riet van heel dichtbij heb ervaren: eerst het gevecht van haar om wat kortgeleden plaats vond terug te halen in haar geheugen. Alle stress om maar niets aan anderen te laten merken. Later: de moeite om zich wat langer geleden plaats vond te herinneren. En tenslotte de situatie, waarin zij zich al een tijdje bevindt: het totale ontbreken van herinneringen. Slechts het HIER EN NU resteert.

SLECHTS DE HERINNERING BLIJFT.
Terug naar vandaag. Na ruim 36 jaar sluit ik binnenkort voorgoed de deur van dit huis. 
Met veel plezier hebben wij dit huis als 1e bewoners bewoond; de jongens zijn er opgegroeid en zijn er uitgevlogen; in al die jaren hebben wij veel families zien komen en gaan.
Twee keer is de wijk opgehoogd, want dat heb je hier wel: de voortdurende strijd tegen verzakkingen vanwege de veen- en moerasachtige ondergrond.




Het is waar: gelukkig hebben we de foto's nog, zodat we ons deze momenten nog voor de geest kunnen halen. 
Van veel dingen moet ik nu afscheid nemen. Noodgedwongen, omdat er geen plaats meer voor is. Heel veel naaiwerk van Riet heb ik al weggedaan. Ongelooflijk veel lapjes, restjes, knopen, fournituren, modebladen. 
Maar ook teken- en schilderwerk. De laatste jaren was ze actief met schildersezel en tekenblok. Kwalitatief niet zo geweldig, maar zij vond er rust in. De beste resultaten heb ik toch maar bewaard.....

Maandagavond slaap ik voor het eerst in het kleine flatje in de stad. Bovenste etage, met een relatief groot balkon met een fraai uitzicht over de wijde omgeving. Voor elk wat wils: Botlek, Europoort, in de verte Maassluis en de contouren van de Maasvlakte, het Westland, en de groene polders.

Nog enkele weken bikkelen om het oude huis kaal en schoon op te leveren. Alles moet er uit: parket, laminaat, tot en met de pluggen in plafond en muren. 
In die tussentijd gaan mijn bezoeken aan Riet gewoon door. Zij heeft er totaal geen weet van: je kunt wat vertellen, maar al die kwartjes vallen echt niet meer.
Hoe graag zou ik haar willen vertellen over ons komende kleinkind, begin januari; over de trotse aanstaande ouders Kirsten en Jos; over hun voorgenomen huwelijk. 
Hoe graag zou ik haar willen vertellen over mijn eigen belevenissen, mijn vakantie op Kreta, mijn verhuizing.

Nu zijn veel dingen in dit huis nog tastbaar aanwezig. De komende weken zal er veel door mijn handen gaan, en worden afgevoerd naar Kringloop of Afvalverwerking.
SLECHTS DE HERINNERING BLIJFT.

Tot een volgende keer.