Welkom beste lezer!


Welkom beste lezer!
Misschien heeft het lezen van deze blog je interesse gewekt? Tenslotte raakt dit onderwerp -hoe beangstigend ook- ons allemaal. Als je mij je email-adres geeft, zal ik je op de mailinglist plaatsen, zodat je automatisch een email van mij krijgt bij het verschijnen van een nieuw bericht. Met hetzelfde gemak kun je dat op dezelfde wijze natuurlijk weer ongedaan maken.
Stuur je email naar onderstaand adres en de rest volgt vanzelf.
hvogelaarster@gmail.com

zondag 6 februari 2011

Verandering van karakter??

Volgende week (12 februari) is Riet alweer 1 jaar in DrieMaasStede. Wat gaat die tijd toch ongelooflijk snel voorbij.
Vaak denk ik terug aan de voorbije periode. De ellendige tijd vóór de opname in DrieMaasStede van onzekerheid en eenzaam vechten thuis: alles stond in het teken van verzet en ongeloof. Kan niet waar zijn. Samen komen we er wel uit, zoals altijd. Duizend keer proberen met allerlei foefjes. Maniertjes aanleren om dingen te onthouden. En maar weer opnieuw, elke dag. Tot het voor mij genoeg was, want voor Riet werd het een obsessie, ze werd er zichtbaar verdrietig van. Ik ging hulp zoeken bij de huisarts. Bij dit bericht knakte er iets bij Riet: ze gaf beetje bij beetje het vechten op. Beiden wisten we, dat het de verkeerde kant op zou gaan. Voorgoed.
Maar toch, we hielden ons vast aan de mooie momenten. We konden nog samen wandelen en fietsen en van de natuur genieten. En we zochten samen steeds de grens van het mogelijke op. Het was dan ook een groot verdriet voor ons toen we om veiligheidsredenen moesten stoppen met fietsen. Ik heb nog voorgesteld een tweelingfiets (naast elkaar) te proberen, maar dat was in haar verdriet een absoluut verkeerd voorstel.
Helaas is Riet fysiek niet meer in staat te fietsen, want haar spierkracht is hard achteruit gegaan. Ze heeft al moeite om een kopje vast te houden, laat staan het stuur van een fiets. Maar DrieMaasStede heeft een speciale driewieler (model bakfiets) waar een rolstoel op vastgezet kan worden. Wel zwaar fietsen natuurlijk, maar misschien wel eens leuk voor een keer!

Riet vecht niet meer. Ze is moe, en vraagt me steeds haar mee te nemen naar huis. Want ze voelt zich niet prettig: de mensen praten zo hard. Het liefst heeft ze iemand dicht bij haar, de hele dag bescherming.

Dit brengt me op de aanhef: verandering van karakter??
Als je je verdiept in wat Alzheimer eigenlijk is, dan kom je steeds in publicaties en gesprekken deze vraag tegen. Vaak wordt gezegd: ze is veranderd van karakter. Is dat wel zo? Ik denk van niet. Ik denk, dat ze nu haar ware karakter toont.
In de afgelopen 45 jaar heb ik Riet leren kennen als een zeer prettig, sociaal gericht persoon. Oppervlakkig gezien misschien wat afstandelijk, maar zelfstandig genoeg om haar eigen richting te bepalen. En ze had het vermogen door te zetten en vol te houden tot het uiterste.
Ik ben geneigd te stellen, dat dit haar aangeleerde eigenschappen zijn, de schil om haar wezen, waardoor ze zich weerbaar kon opstellen en zich kon handhaven in haar omgeving. Haar karakter laat een angstig, hulpvragend wezen zien; zo heeft ze zichzelf wel eens beschreven zoals ze was als kind.
Riet heeft al haar aangeleerde maniertjes afgelegd, en is terug gekeerd naar hoe ze als kind begonnen is: een angstig, maar lief mens, dat hunkert naar een uitgestoken hand. Letterlijk. Ik probeer haar die te geven.

Vanmiddag gaan we weer op theevisite bij Magdalena en Leroy en hun kinderen Tyron (ruim 2) en Melanie (net 1). Altijd weer leuk voor Riet, die deze bezoekjes als een hoogtepunt in haar huidige beleving ervaart.
Magdalena komt uit Polen, maar was werkzaam in Amsterdam, waar ze Leroy leerde kennen. En toen moest ze natuurlijk wel Nederlands leren. Wij leerden haar 2 jaar geleden kennen, toen wij het verzoek kregen haar te begeleiden als taalcoach. Daaruit is een heel bijzondere vriendschap ontstaan. Onlangs werd Melanie 1 jaar. We hebben dit met een heerlijke taart gevierd.


Nadat ik Riet vanmiddag terug gebracht heb, rijd ik door naar Jos en Kirsten in Haarlem om samen lekkere hapjes te maken. Die we 's-avonds gaan oppeuzelen, samen met de moeder van Kirsten en haar partner.
Gezellig, zo af en toe even iets anders. Ik blijf dan overnachten en ga maandagochtend op mijn gemak terug naar huis.

Op 19 februari wordt Riet 67. Veel te jong voor deze wurgende, dodelijke ziekte. Meer dan een heerlijke, zelfgebakken cake en een uitgestoken hand kan ik haar eigenlijk niet bieden. Helaas.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten