Welkom beste lezer!


Welkom beste lezer!
Misschien heeft het lezen van deze blog je interesse gewekt? Tenslotte raakt dit onderwerp -hoe beangstigend ook- ons allemaal. Als je mij je email-adres geeft, zal ik je op de mailinglist plaatsen, zodat je automatisch een email van mij krijgt bij het verschijnen van een nieuw bericht. Met hetzelfde gemak kun je dat op dezelfde wijze natuurlijk weer ongedaan maken.
Stuur je email naar onderstaand adres en de rest volgt vanzelf.
hvogelaarster@gmail.com

maandag 8 augustus 2011

Duizend gezichten

De duizend gezichten van Alzheimer, daar moet ik steeds aan denken als ik bij mijn dagelijkse bezoekjes aan Riet de afdeling binnenstap vanuit de lift. 
Ja, natuurlijk, het is een typische verpleegafdeling: de meeste van de 32 bewoners zijn sterk hulp-afhankelijk, deels door lichamelijke klachten, maar vooral door de psychische aftakeling. 
Ik heb me ermee verzoend, dat het   levenseinde van Riet dichterbij is dan ik tot voor kort wilde geloven.
Niet iedereen bij Riet op de afdeling heeft Alzheimer, maar statistisch zal het ongeveer 80% van de bewoners zijn. De rest heeft andere vormen van dementie. 
Ik lees veel over deze slopende ziekte, en ik kom er steeds meer achter, dat ieder mens uniek is, ook de Alzheimerpatiënt in elke fase van zijn ziekte. Veel verhalen lijken op elkaar, zoals wij allen op elkaar lijken. Maar individueel is iedere Alzheimerpatiënt volstrekt uniek in de persoonlijke beleving van de ziekte. Daarom is het verplegen van deze mensen zo lastig en immens zwaar. Je kunt slechts bewondering hebben voor de verzorgenden, die met eindeloos geduld proberen de patiënt te helpen in de zo belangrijke zelfredzaamheid. Zo lang mogelijk deel nemen aan dagelijkse activiteiten, dat is het motto.
En denk erom: deze mensen zijn zeker geen kasplantjes. Bij vlagen zie je vormen van zelfrespect, gevoel voor humor, sterke emoties, kortom: alle vormen van sociale activiteiten.


In de kantlijn van deze berichten heb ik een aantal links (= verwijzingen, waar je op kunt klikken!)  vermeld naar filmpjes, boeken en artikelen, die een bredere kijk kunnen geven op het fenomeen Alzheimer. De grote verscheidenheid zoals boven beschreven, is terug te vinden in deze links. Lang niet alles is van hoogstaande kwaliteit, maar dat hoeft ook niet, want het vertalen van emoties in voor ieder acceptabele teksten is niet voor iedereen weggelegd.


Met Riet gaat het op en neer. Soms heeft ze een paar goede dagen, en kan ze wonderwel genieten van een persoonlijke benadering. Ze kan dan met een enkel woord goed reageren op haar omgeving, kan soms -tot ieders verbazing- een echte volzin zeggen. 
Maar deze momenten worden steeds schaarser. Meestal vlucht ze weg uit de huiskamer vanwege de drukte (hard praten, schelden, mopperen), en schuifelt ze met gebogen hoofd door de gangen. Als ik haar 's-avonds zo aantref, geeft ze op mijn vraag aan, dat ze heel erg moe is. Begrijpelijk, want ze schuifelt uiterst voorzichtig door de gangen, wat haar erg veel energie kost. Ze is dan ook blij, dat ze met mij ergens op een stil plekje kan zitten. Vaak te moe om actief aanwezig te zijn: ze sluit haar ogen, maar dut niet in. Ze luistert naar mijn stem, en heeft echt wel in de gaten, wanneer ik iets stoms zeg. Dan gaan haar ogen open en je ziet haar denken....


Gisteren gingen wij op theevisite bij Magdalena. Het was alweer een tijdje geleden, want Magdalena was met haar gezin met vakantie naar haar ouders in Polen geweest. Ik was benieuwd of Riet nog herinneringen had aan Magdalena en de kinderen. Nou, geloof me, ze was op haar manier dol enthousiast. Heerlijk om haar dan te zien in haar benadering van de kinderen. Het is fijn, dat wij deze bezoekjes hebben: even helemaal weg uit de sfeer van DrieMaasStede.
Des te moeilijker heeft Riet het, als we weer terug gaan. Ze was gistermiddag opstandig en verdrietig toen we het terrein opreden. Ze keek me smekend aan om me mee te nemen. Hield me krampachtig vast toen ik haar in de huiskamer wilde achterlaten. Tja, dat zijn wel even moeilijke momenten voor mij.... Kasplantjes? Nee, zeker niet!


Het is altijd de vraag, in hoeverre Riet zich zo'n fijne middag kan herinneren. Als ik haar er naar vraag, zie ik alleen maar vragende blikken: wat bedoel je?? Ze heeft er geen herinnering aan. Wel, dat het fijn is. Maar wat er gebeurd is, weet ze niet.
Soms denk ik: gelukkig dat ze haar situatie niet begrijpt, maar is dat wel zo? Aan haar emoties te oordelen, begrijpt ze wel, dat er iets niet goed is met haar. En daarom is het zo lastig om te peilen wat ze wel en niet weet of begrijpt.


Tot een volgende keer.

2 opmerkingen:

  1. Via het blog van Inge kom ik bij u terecht en heb even meegelezen. Dit is toch iets waar we allemaal bang voor zijn te krijgen. Ik wil u veel sterkte wensen in uw zorgen om uw vrouw.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Goedendag,

    Vanmiddag net weer bij schoonmama geweest, ook zij heeft Alzheimer en wat ik opmaak uit uw blog zit ze denk ik in dezelfde fase als m'n schoonmoeder. 'k Wil u heel veel sterkte wensen, ik zie aan m'n schoonvader hoeveel energie het kost, hoeveel verdriet soms ook, gemis, eenzaamheid. 'k Zal af en toe ook aan u en uw vrouw denken en aan al die andere mensen die te maken hebben met Alzheimer.

    BeantwoordenVerwijderen